Mistyka blokowiska

Spektakl „Święci osiedlowi” powstał na podstawie książki „Żywoty świętych osiedlowych” autorstwa Lidii Amejko. Opowiada o losach osiedlowych antybohaterów pokazując ich relacje ze światem i z Bogiem. W ślad za interesującą treścią idzie oryginalna forma spektaklu nawiązująca do średniowiecznego misterium lalkowego rozgrywającego się na w trójdzielnej przestrzeni, przypominającej tradycję budowania polskich szopek. W spektaklu rolę tryptyku jak i osiedla przyjmie akordeon, który - jak się okazuje - świetnie się do tego nadaje. Kameralny klimat spektaklu współtworzą małe lampki zawieszone nad głowami drucianych lalek i nastrojowa muzyka. Reżyserem spektaklu jest Kamil Katolik, aktor Teatru Dzieci Zagłębia, założyciel Stowarzyszenia Promocji Kultury Zielone Słońce z Dąbrowy Górniczej, we współpracy z którym odbędzie się premiera. 

Reżyser Kamil Katolik mówi o spektaklu:

Na początku świata był „niebytu beton”. Kończąc dzieło stworzenia Pan Bóg nie wiedział, co zrobić z resztą szarej pulpy, więc upchnął ją gdzieś na kraniec świata i tak powstało osiedle, zamieszkane przez Eryka, Jaracza, Apolonię i Andżelikę, których podglądamy podczas ich codziennego życia, naznaczonego cichą obecnością Boga. (…) Całość zanurzona jest w konstrukcji, którą tworzy stara rama akordeonu. Pouzupełniałem ją dodatkowymi elementami typu: klatki wentylacyjne, które są symbolem bloków, małe reflektory, lampki choinkowe, odkurzacz, słoiki. Sam także stworzyłem lalki z aluminiowego drutu. Forma tego spektaklu jest surowa, taka „industrialna” poniekąd.

O spektaklu: 

Teatr bierze na warsztat księgę Lidii Amejko złożoną z życiorysów osiedlowych antybohaterów i wybierając cztery postacie pokazuje ich drogę do Boga. A zatem miejsce to betonowe blokowisko jakich tysiące; czas - jak najbardziej współczesny. Świat i ludzie zostali tutaj ubrani w formę niezwykłą, zapomnianą ale wyjątkowo trafną. Chodzi bowiem o nawiązanie do średniowiecznego teatru lalek a dokładniej misterium lakowego rozgrywanego na tzw. retablo czyli nastawie ołtarza mającej często formę tryptyku. Retablo przypomina polską szopkę, można je więc nazwać "domkiem Pan Jezusa". Jeden z bohaterów Amejko - osiedlowy mistyk Heniek Pajęczarz mówi: „Idei żadnej już nie mając, formy ani sensu, spuścił Pan resztę pulpy szarej na końcu świata, jak nikt nie widział. Tak powstało nasze Osiedle”. W spektaklu zapomniane osiedle, które z czasem staje się miejscem boskich cudów, jest właśnie takim retablem zbudowanym z pozbawionego "bebechów" starego akordeonu i kratek wentylacyjnych imitujących betonowe klatki. Mikroświatło w postaci drobnych halogenów i lampek choinkowych, słoiki i wynalazek dymiącego podkurzacza...no i przede wszystkim lalki wykonane z połyskującego drutu - cała niezwykła pomysłowość formalna w sposób bardzo wymowny łączy świat średniowiecznego moralitetu ze współczesnym obrazem cywilizacji bez wzorców i świętości. Całości dopełnia świetna muzyka na akordeon i perkusję, nostalgiczna, przywołująca obraz dziadowskiego życia ulicy. Okazuje się bowiem, że na jednym z takich osiedli odbywa się szereg boskich cudów, poszczególne żywoty osiedlowych opryszków, dziwek i nieletnich ofiar molestowania zamieniają się w metafizyczną, przewrotną i nie pozbawioną humoru, ale też groteski drogę do Boga. 

Apollonia - osiedlowa pani lekkich obyczajów, która masowo każdej nocy czyni dobro, Eryk - popularny osiłek, stały bywalec siłowni, do którego sumienia Bóg próbuje przemówić smsem lub przez automat z napojami na siłce, Andżelika - molestowana nieletnia dziewczynka, która w swojej świętości zniesie każde upokorzenie, Jaracz - zjawiskowy narkoman, który leczy siebie i innych ze wspomnień i złej pamięci. Oto postaci wybrane przez autora spektaklu do betonowej szopki. Wszyscy przyszli na ten świat bez sensu a na koniec zostali świętymi. Okazuje się więc, że z szarej pulpy można ukształtować formę a bezsensowi nadać sens, o ile...dostrzeże się pragnienia i bolączki maluczkich tego świata.