Młodzi, piękni, lepsi
"Lepsi" - reż: Krzysztof Globisz - Teatr PWST"Ta sztuka jest obrzydliwa" - takimi słowami przywitał nas w foyer Teatru Nowego Krzysztof Globisz, reżyser spektaklu na podstawie dramatu Jekateriny Narszi. Pomimo tej mocnej zapowiedzi, wyuzdanie i brutalność są rozsądnie dawkowane przez całe przedstawienie, a dodatkowa dawka humoru nie pozostawia widza z wrażeniem przesytu czy niesmaku
Narszi w Rosji została ochrzczona patronką pokolenia MTV i owe młode pokolenie ukazuje bardzo krytycznie, tworzy rzeczywistość brutalną i pozbawioną nadziei na poprawę. Sztuka stara się nie spuszczać z tonu przyjętego w oryginale, dlatego bohaterami są nieco „szemrane” typki, ludzie wykolejeni, zmęczeni życiem albo po prostu bezmyślni, powoli pogrążający się w marazmie i samotności. Pomoc przychodzi z najbardziej nieoczekiwanej strony – prostytutka o znaczącym imieniu „Szczęście” wyciąga do tonących pomocną dłoń, pod warunkiem, że nie wyjawią nikomu tajemnicy jej istnienia. Oprócz głównego wątku, na scenie przewijają się tematy homoseksualizmu, miłości kazirodczej, problemów z zajściem w ciąże i ogólnie szeroko pojętej seksualności. Pokazanie takiej różnorodności jest możliwe dzięki temu, że „Lepsi” mają charakter zbioru krótkich etiud, który łączy temat poszukiwania szczęścia. Niestety taka forma sprawia również, że momentami spektakl traci swoją ciągłość i spójność, a pomiędzy kolejne części wkrada się chaos.
Spektakl o takiej tematyce mógłby być przytłaczający, albo wręcz wydumany, gdyby nie zręczna reżyseria Krzysztofa Globisza. Całość, potraktowana z lekkim przymrużeniem oka i dużą dawką „wisielczego” humoru, nie zbliża się do patosu i niezamierzonej komiczności (warto wspomnieć prześmieszny monolog dotyczący orgazmu).Powstała w miarę dobrze zbalansowana sztuka, która nie stara się nachalnie zmusić widza do rozważań nad etyką i problemami, z którymi przyjdzie się nam mierzyć w kolejnej dekadzie XXI wieku.
Nie można zapomnieć, że „Lepsi” to spektakl egzaminacyjny studentów trzeciego roku krakowskiej PWST. Całość wyreżyserowana jest w taki sposób, aby każdy student (zazwyczaj w damsko-męskich duetach) mógł zaprezentować swoje indywidualne umiejętności oraz atuty. Zupełny brak dekoracji i minimalna ilość rekwizytów sprawia, że cała uwaga widza skupiona jest na aktorach, którzy starając się wypaść jak najlepiej, w wymagających scenach gubią naturalność, co skutkuje wrażeniem przesady i nerwowości w grze aktorskiej. Jednak trudno potraktować to jako poważny zarzut w momencie, gdy w pierwszym rzędzie siedzą profesorowie oceniający każdy, nawet najmniejszy gest sceniczny. Chociaż sztuka nie stroni od wulgaryzmów, przekleństwa nie rażą, ponieważ oddają charakter środowiska prostytutek i życiowych frustratów – w ustach młodych aktorów dodatkowo podkreślają styl jakim operuje owo pokolenie MTV. Jedynym zastrzeżeniem jest wykorzystywanie przerysowanego czy stereotypowego wizerunku bohaterów, co niestety nie zawsze się broni.
Można powiedzieć, że „Lepsi” to sztuka w główniej mierze dla aktorów, a dramat Narszi daje duże możliwości ekspresji emocjonalnej i tym samym spore pole do popisów artystycznych. Warto potraktować spektakl jako odskocznię od dojrzałego teatru i po prostu podziwiać bardzo dobrze rokującą młodzież, nie zwracając uwagi na drobne niedociągnięcia techniczne.
