Muzyczny kryminał w Breslau.

Spektakl Konrada Imieli, który miał premierę ponad trzy lata temu, wciąż przyciąga, cieszy i satysfakcjonuje widzów. Ta inscenizacja nie mogła się wydarzyć nigdzie indziej, niż we Wrocławiu, dawnym Breslau. Sama historia budynku teatru Capitol, który w czasach III Rzeszy, był kinem Capitol, została ujęta w tej opowieści. Ten ważny gest, jest jednak tylko drobnym dodatkiem przy całej liście aspektów, które zasługują na niewątpliwe docenienie.

Konrad Imiela stworzył dzieło sceniczne, które spełnia wszelkie oczekiwania widzów wobec niego. Scenografia, gra aktorska, teksty piosenek oraz te mówione, choreografia i muzyka – wszystkie te rzeczy składają się na idealny obraz kryminału, jaki odbiorca chciałby zobaczyć. Jednak niech to nie zniechęci widzów, którzy z detektywem Mockiem będą mieli pierwszą styczność właśnie podczas spektaklu – nieznajomość twórczości Marka Krajewskiego nie przeszkadza w odbiorze spektaklu i czerpania z niego przyjemności. Kto wie – może właśnie ta burleska będzie impulsem do sięgnięcia po wrocławską, legendarną serię kryminałów.

Wśród pochwał za grę aktorską, które należą się dosłownie całemu zespołowi, trzeba jednak wyróżnić sześć aktorek, które występowały jako Damy ulicy. Są to Elżbieta Kłosińska (Mitzi), Klaudia Waszak (Berta), Justyna Woźniak (Angela), Monika Mikołajczak (Marika), Alicja Kalinowska (Lola) oraz Marianna Linde (Hilda). Charakteryzowały się niezwykłą otwartością i pewnością siebie na scenie. Te cechy świetnie sprawdziły się w momentach nawiązywania kontaktu z widzami. Należy to docenić – zarówno wykonanie, jak i w sam pomysł reżysera na wprowadzenie takich scen, które niewątpliwie urozmaicają pobyt we wrocławskim Teatrze Capitol.

Jeszcze jednym szczególnym fragmentem spektaklu, było wystąpienie Emose Uhunmwangho w roli Frederiki. Jej niesamowity głos, treść pieśni, jak i sama rola, poruszyły całą widownię, co odzwierciedliło się też podczas aplauzu na koniec przedstawienia.

Nie można pominąć tancerzy i tancerek, którzy zachwycali swoim wdziękiem. Dzięki choreografii Jacka Gębury, scena jest żywa przez cały czas, nie ma ani chwili na nudę.

To jest właśnie jeden z kluczowych aspektów, jakie czynią dzieło teatralne udanym – zatrzymanie uwagi podczas spektaklu. Tak jest właśnie w przypadku „Mocka. Czarnej burleski". Jeśli nie taniec, jeśli nie śpiew ani aktorstwo, to scenografia, która także – niemal dosłownie – gra dużą rolę w tym przedstawieniu. Za pomysł scenografii odpowiada Anna Haudek i w tej koncepcji nie ma miejsca na słabe punkty. Świetne wykorzystanie możliwości sceny, jej głębi i dwupoziomowego fragmentu. Nie wspominając o adekwatności wykorzystanych rekwizytów, dekoracji, nowoczesnych możliwości technicznych, które jednak nie zakłócają odbioru klimatu przedwojennego Wrocławia.

Podsumowując – jeśli ktokolwiek nie czytał ani nie słyszał o detektywie Mocku, niech nie waha się poznać go właśnie w Teatrze Capitol we Wrocławiu. Tak właśnie by wyglądał w rzeczywistości – on sam, jak i otoczenie, w którym został umieszczony przez Marka Krajewskiego.