Niekontrolowana podróż do wnętrza własnego koszmaru

To nie był spektakl, tylko wielowymiarowy seans. Otwiera się przed nami ogromna głębia, w którą wpadamy w niekontrolowany sposób. Główna bohaterka – tu gościnnie występująca Izabella Dudziak, wprowadza nas do świata pełnego żalu, zawodu i melancholii. Pozornie to opowieść o młodej kobiecie, która chce tylko na jakiś czas wypisać się z życia, jednak pod tą przykrywką na światło dzienne wychodzi cały wachlarz życiowych niedoli, zakopanych głęboko traum, potwornego poczucia samotności i obrzydzenia wobec wszystkiego co ludzkie.

Pierwszy raz nie zachwycam się tylko aspektem wizualnym, z którym konfrontujemy się po rozpoczęciu spektaklu. Przede wszystkim intrygująca staje się reżyserka – Katarzyna Minkowska. Wykazała się dużą świadomością, pewnością swoich nieszablonowych koncepcji i zachwycającą wyobraźnią. Niesamowicie wypośrodkowała nagromadzenie multimediów, wątków, wielką przestrzeń sceniczną i stworzyła kunsztowny pokaz, który hipnotyzuje i pulsuje w głowie, nie pozwalając na oddech.

Choć akcja osadzona jest na początku XXI wieku, to ,,Mój rok relaksu i odpoczynku'' wciąż figuruje jako nieznośny portret współczesnego młodego dorosłego, sfrustrowanego sztucznym patetyzmem, wszechobecnym konsumpcjonizmem i wyścigiem po uznanie. To prezentacja wielkiego rozczarowania nie tyle sobą, co światem, który sprowadza na nas udrękę i zbyt duży, emocjonalny bagaż po starszych pokoleniach, żyjących w czasach kryzysu i niepewności. Przebodźcowani, pretensjonalni oraz mocno ograniczeni w swoich przekonaniach – to obraz ludzi, którzy sprowadzili na bezimienną lekomankę zbyt wiele własnych katastrof, żeby ona chciała jeszcze jakkolwiek mierzyć się z własnymi.

Narracja staje się swego rodzaju rachunkiem sumienia, psychoanalizą, jednak nie prowadzi ona do naprawy rzeczywistości bohaterki, tylko staje się wygodnym pretekstem do całkowitej autodestrukcji, by wyzbyć się jakichkolwiek powinności, zatracić się we śnie i zniknąć, co okazuje się trudniejsze niż początkowo przypuszczała.

Nie ma tu momentów ciszy, nie ma samotności, nie ma też spokoju. Tak więc ,,Mój rok relaksu i odpoczynku'' to projekcja koszmarnej rzeczywistości, która zmusza nas niejako do ciągłych interakcji, to słodko-gorzka opowieść kobiety mającej wszystko i niechcącej od świata zupełnie nic, to rok usilnych starań o sen i chwilę wytchnienia, jednak okazuje się to bardziej wyczerpującym planem niż przypuszczała.