Niekonwencjonalne poczucie humoru

W niepowtarzalny sposób wznosi oczy do nieba

W przypadku wyjątkowego artysty porównuje się go z równie wybitnym. Tak było z Wiesławem Michnikowskim, którego nieprzeniknioną twarz porównywano z twarzą Bustera Keatona i Charliego Chaplina. Ale gdy aktor w niepowtarzalny, jedyny w swoim rodzaju sposób wznosi oczy ku górze i wzdycha rozdzierająco, śpiewając: "Bez ciebie jestem tak smutny jak kondukt w deszczu pod wiatr, bez ciebie jestem wyzuty z ochoty całej na świat. Bez ciebie jestem nieładny, bez żadnej szansy u pań..." albo "Wesołe jest życie staruszka" czy "Addio, pomidory", lepiej nie porównywać go z nikim, bo jest to zadanie karkołomne.

Żonę, o której zawsze i wszędzie wyrażał się z najwyższym uznaniem: "że ze mną wytrzymała, powinna zostać beatyfikowana", poznał w teatrze. Pani Maria była historykiem sztuki. Razem wychowali dwóch synów. Starszy - Marcin inżynier elektronik z doktoratem z biocybernetyki, młodszy Piotr skończył warszawską ASP (rzeźba, ceramika). Aktor, by nie przegapić ich dzieciństwa, z upodobaniem kręcił filmy z ich udziałem. Pierwsze ujęcie pokazuje Marcina, gdy miał 4 godziny, Piotra - w wieku 6 godzin!

Cement przydał się przy budowie kominka

O tym, jakie niekonwencjonalne poczucie humoru posiada pan Wiesław, przekonali się koledzy ze sceny, bowiem robienie im kawałów było jego ulubioną rozrywką. - Nigdy nie przekraczało granicy dobrego smaku - usprawiedliwiał się. Szczególnie wdzięcznym obiektem jego dowcipów był Kazimierz Rudzki. - Moje żarty nigdy nie były ze szkodą dla przedstawienia. Choć czasem zdarzały się wypadki nieprzewidziane, jak chociażby ten, gdy Mieczysław Czechowicz w "Emigrantach" dwukrotnie usnął mi na scenie - śmiał się.

Pewnego razu koledzy mu się zrewanżowali. Podczas jednego z występów "Kabaretu Dudka", gdy był na scenie, wyjęli z kieszeni jego kurtki kluczyki od samochodu i władowali mu do bagażnika dwa worki cementu. Przynieśli je z pobliskiej budowy. Ze padł ofiarą żartu, dowiedział się dopiero po paru dniach, gdy pojechał z żoną na zakupy i otworzył bagażnik, ale nie przyznał się kolegom. Gdy potem dopytywali się, co z samochodem, świetnie się bawił, mówiąc im, że wszystko w porządku.

- Strasznie się denerwowali, że tego nie kupiłem. Cement, o który trudno było w tamtych czasach, przydał się przy budowie kominka - śmieje się. Nie lubi polityki. Nie lubi sit-comów. Jednym z jego ulubionych filmów jest "101 dalmatyńczyków". Jedną z ulubionych powieści - "Hrabia Monte Christo". Wielką pasją - fotografia. Jako 12-latek skonstruował aparat fotograficzny. Miłość do fotografii i filmowania zaszczepił synom.

Najważniejsza była rodzina i teatr

Lubi stolicę, choć dostrzega jej niedostatki. Ale gdzie mógłby żyć warszawiak z dziada pradziada, jak nie w mieście nad Wisłą? Zawsze największą jego miłością (spełnioną) była rodzina. I teatr. Zdaniem Erwina Axera, Michnikowski urodził się dla Mrożka. Toteż zagrał na macierzystej scenie (Teatr Współczesny w Warszawie) we wszystkich inscenizacjach jego dramatów. Natomiast gdy w "Seksmisji" wcielił się w Jej Ekscelencję, spełnił swoje marzenie o roli filmowej. Dedykował ją Axerowi, bo ten zawsze powtarzał, że aktor powinien zagrać starą kobietę.

Po raz ostatni pokazał się na ekranie w 2007 roku w serialu "Na dobre i na złe".