Niepokorny duet

Zaczyna się jak rasowy serial polityczny, potem fikcja zdecydowanie bierze górę nad rzeczywistością. Ale duet Strzepka-Demirski nie rezygnuje z ulubionej przez siebie konwencji, gdzie otaczająca nas rzeczywistość przeobraża się w szalony, dziki i bezczelny kabaret.

Zgodnie z zapowiedziami na początku mamy coś w rodzaju hekatomby w polskim parlamencie. Hekatomby wielokrotnej, bo znacznie powyżej setki: w niewyjaśnionych okolicznościach ginie ponad 450 polskich posłów. Skojarzenia z tragedią smoleńską mogą się pojawić, ale tylko na moment. Autorzy robią wszystko by ominąć kluczowe słowo "samolot", i uśmiercają posłów w sposób wielce groteskowy, ale nie kojarzący się z wydarzeniami pod Smoleńskiem. Na ulicach Warszawy pojawiają się manifestacje, ale zamiast rozpaczy i gniewu, jest radość - polski parlament nie cieszył się miłością ludu, na transparentach najczęstszym słowem jest krótkie "Nareszcie!". Tyle związków z rzeczywistością i historią najnowszą.

Próby wyjaśnienia tych nieprawdopodobnych przypadków podejmuje się dziarska dziennikarka z telewizji, na której wizerunek złożą się się, ukazane rzecz jasna w krzywym zwierciadle, dziesiątki postaci dziarskich reporterek znanych z tv: przykutych do telefonu czy tabletu, zmanierowanych i sztucznie podekscytowanych. Galerię postaci realistycznych domykają: jedyny ocalały poseł, miernota bez właściwości, kolejna miernota, dziennikarz i błyskotliwy zazwyczaj komentator, oraz jego żona. A także prezydent RP, odklejony od rzeczywistości facet, który ucieka za granicę tzn. do Rumunii. Będzie też ksiądz, zakonnica, wyzuci z majątków arystokraci oraz wiceszefowa BORu czy UOPu.

No i Jezus, bardzo gniewny i raczej nie miłosierny, który ponownie przybywa na ten świat, by ogłosić początek Apokalipsy. W jednej scenie towarzyszy mu Matka Boska, która przemawia do garstki ocalonych językiem infantylnej siostry katechetki.

Autorzy "Klątwy" celują tym razem w elity polityczne, media i Kościół, bezwzględność uprzywilejowanych, bezmyślność "dobrze urządzonych", a także, może najbardziej, w naszą złudną nadzieję i wiarę, że ten przynależny nam "najlepszy ze światów" ma jeszcze jakiś sens i cel. Nic z tego, koniec czasów jest bliski.

Na scenie obficie leje się krew. W przeciwieństwie do drastycznych wydarzeń, o których głównie się tu opowiada, krew naprawdę płynie potokiem. Między innymi dlatego, że pragnący odzyskać majątki arystokraci, przygotowujący skrycie "sabat dobrych rodzin", są krwiopijcami, czyli wampirami. Dobry serial oczywiście nie może obejść się bez wampirów. Kolejny warunek udanego telewizyjnego show? Naturalnie żywe trupy. To jedna z najbardziej udanych scen "Klątwy" - ukatrupiona w hekatombie posłanka Pawłowicz przejmuje ciało dziarskiej reporterki telewizynej i staje się naprawdę malowniczym zombie. Racjonalne podstawy świata, o którym uczono nas w szkole załamują się. Bohaterowie wszędzie widzą tajemne znaki, zaglądając do kart, oczekują spełnienia się przepowiedni.

Nie ukrywam, że jestem fanką teatru Moniki Strzępki i Pawła Demirskiego i dobrze się czuję w absurdalnej atmosferze ich przedstawień. Teatru zbudowanego na kontrastach i przesadzie, teatru modelowo niepoprawnego politycznie, sięgającego po niskie gatunki, rokendrolowego, bezczelnie nadużywającego nadmiaru i nadekspresji. A do tego otwarcie moralizującego, czasem równie subtelnie jak ksiądz na wielkopostnym kazaniu. Z tym, że z nieco innej zazwyczaj, bardziej lewostronnej perspektywy.

Pouczono mnie, żeby nigdy nie wyrokować o jakości serialu na podstawie pierwszego odcinka. Ale w przypadku serialu Strzępki i Demirskiego każdy odcinek jest także zamkniętą teatralną całością. Pierwszy odcinek intryguje, choć może za bardzo koncentruje się na wyłożeniu programowych tez, które wyznaczają reguły i obszary przedstawionego świata. Za wiele publicystyki i pouczania, trochę za mało akcji. Ale chyba chcemy wiedzieć co będzie dalej? Czy naprawdę przeżył tylko jeden poseł, czy posłanka Pawłowicz odzyska zamrożone w lodówce ciało? A co z prezydentem, który zrządzeniem losu dzieli ciało z krytykującym go wcześniej dziennikarzem? Czy odzyskiwane przez żądnych krwi arystokratów kamienice naprawdę ułożą się tajemny znak? A może to nie arystokraci, tylko żydzi? Kolejny odcinek w Łaźni Nowej już wkrótce.