Nietrafiona

Teatr Współczesny w Szczecinie zaprasza nas na spektakl Andromacha debiutującej w Polsce absolwentki Wyższej Szkoły Muzycznej i Teatralnej we Frankfurcie nad Menem- Joanny Lewickiej. 

Treść sztuki jest dość skomplikowana. Orestes kocha Hermionę, Hermiona Pyrrusa, Pyrrus swą brankę Andromachę, zaś Andromacha Hektora, którego wojska Pyrrusa zgładziły pod Troją. Miłosny labirynt uczuć i pragnień z nieszczęśliwym zakończeniem. Na tym mogłabym skończyć swą recenzję, dodając szczegóły scenografii i gry aktorskiej, gdyby nie pewne wprowadzone innowacje. 

Reżyserce możemy pogratulować wyboru dramatu. Racine w swym utworze ukazał, że to nie tylko żądza władzy potrafi sprowadzić na człowieka klęskę. Istnieją żywioły o wiele bardziej destrukcyjne - pożądanie, wielkie namiętności, a to wszystko połączone ze ślepym egoizmem. Szkoda tylko, że główny przekaz moralny został tak oddalony od dzieła w spektaklu.  

Akcja dramatu osadzona została w bliżej nieokreślonym czasie. Nie jesteśmy w stanie go wskazać - pewnym jest, że to nie starożytność (choć postacie występujące to potomkowie bohaterów spod Troi). Stroje aktorów nie ułatwiają nam zadania. Mamy przed sobą swoisty kolaż ubrań - od garniturów po arystokratyczne suknie rodem z XIX w. Na dodatek bohaterowie, by skomplikować nam dociekania, posługują się archaizującym językiem. 

Również scenografia jest zaskakująca. Tworzą ją dwa fragmenty ściany. Miała to być metafora labiryntu. Lekko chybiona. Tak jak chybione jest nakierowanie na jej odczytanie. Ów dziwny labirynt, wokół którego na przemian chodzą, biegają lub ganiają się nasi bohaterowie, miał symbolizować labirynt życia. Trzeba jednak pamiętać, że z każdego labiryntu jest wyjście - Orestes, Hermiona i Pyrrus wyjścia nie mieli - ich los został zdominowany przez fatum. 

Widzowi ciężko wytrwać dwie godziny przedstawienia. Postaci są przejaskrawione, ich partie dialogowe są na siłę wydłużane, często zachowują się irracjonalnie, wręcz drażniąc oglądających. Sama scena rozebrania do naga aktorów wywołuje salwy śmiechu - a nie takie było założenie. Nagość na scenie zdaje się być tam wtłoczona na siłę tylko dla, tak modnego obecnie, zaszokowania.

Spektaklu nie można jednak całkowicie spisać na straty, natomiast Joannie Lewickiej pozostaje na przyszłość życzyć lepszego doboru literackiego i bardziej trafnych pomysłów scenicznych w realizowaniu swoich następnych teatralnych projektów.