Nieuchwytność miłości i efemeryczność zauroczenia

Spektakl pod tytułem „Miłość" w reżyserii Mikołaja Mikołajczyka był dostępny do obejrzenia on-line od godziny 19:00, od 19 - 21 kwietnia 2021 r. na stronie VIII Międzynarodowego Festiwalu Teatru Ukraińskiego Wschód – Zachód. Kameralne przedstawienie zaprezentowali młodzi ludzie z Kijowskiego Akademickiego Teatru „Złota Brama" z Ukrainy . Wersję wideo wyreżyserowała Ksenia Romashenko, a prostą ciemną, ale wymowna scenografię zrealizowała Olesia Holovach. Oprawą muzyczną zajęli się Dmitro Solodkij i Bohdan Lysenko, a oświetleniem – Natali Melnichuk.

Sztuka omawia wiele aspektów miłości. Może nawet wszystkie? Zaczyna się od popisów tanecznych dwóch dziewczyn, którym próbują zaimponować dwaj młodzieńcy wykonujący różne zabawne figury. Panowie wygłupiają się przy piosence Susi Quatro pod tytułem: „If you can't give me love" – „Jeżeli nie dasz mi miłości". W pewnym momencie klęczą i wydają z siebie dźwięki wycia niczym wilki poszukujące drugiego przedstawiciela swego gatunku. Na scenie pojawia się trzeci mężczyzna i pyta publiczności czy to jest miłość. Dwie pary znikają za jednymi z trójki czarnych drzwi. Sam odpowiada na to pytanie: „Nie! To nie jest miłość!" Melodia cichnie i zmienia się w inną, przypominającą wybijanie wskazówek zegara w klimacie wyczekiwania. Aktorzy przykładają mikrofon do klatki piersiowej wskazując na serce. Pytają: „Czy słyszycie?". „Czym jest miłość?" – zadają pytanie. Jeden z aktorów staje nawet na głowie i zaczyna wyliczać podłoża dla bytu miłości. Gra hormonów – wymienia poszczególne. „Ludzie cały czas mówią o miłości! O dotyku, o pocałunkach i o zmysłach w ogóle! Co powiedzieliby o niej słynny Freud, Jung czy Sartre? Czy jak nie możesz przytulić to już nie kochasz? A co z inną formą miłości jak duchowa?!"

Artyści tańczą, czasem insynuują upadki, wykonują przeróżne figury, aby podkreślić dogłębność słów jakie są wypowiadane. Chodzą niczym modele po wybiegu, aby zaprezentować swoje atuty i umiejętności. „Szukamy miłości w literaturze, w różnych dziedzinach sztuki tworzonej przez artystów, którzy się narkotyzują i upijają..." - mówi dobitnie jeden z mężczyzn. Nagle dochodzi do wniosku, że przecież Bóg też jest miłością. „Miłość modli się pięknie... Modlący staje się sługą!" – powtarzają co pewien czas. Słychać także nagranie kobiecego głosu wykonującego arię operową, która wbija tych ludzi w krzesła.

Aktorki są ubrane we wzorzyste sukienki i spódnice, a panowie w eleganckie garnitury w różnych odcieniach ziemi. Od zieleni, przez szarość, brąz do czerni. W spektaklu występuje siedem osób. Dwie kobiety i pięciu mężczyzn.

Mówi się o ulotności stanu zauroczenia i o samotności. Prezentuje się miłość własną, samolubną, narcystyczną, której nie pomogą nawet komentarze oraz lajki na Facebooku i na Instagramie, gdy w rzeczywistości zostajesz sam. Pozostają ci wówczas tylko twoje posty i fotografie.

Pokazano również miłość syna do matki, który zabiega o jej uwagę i uznanie dla tego co robi. Uczucie par heteroseksualnych i delikatną insynuację homoseksualnej orientacji dwóch kobiet, przyjaźń dwóch mężczyzn i marzenie jednego z nich o żonie i synu. Jego opowieść o rozmowie z wyimaginowanym potomkiem o domu, którego jeszcze nie ma i gra na gitarze klasycznej.

Postaci głodne uczucia patrzą błyszczącymi oczami w stronę publiczności i mówią do kamery/widowni: „Kochaj. Kochaj mnie."- powtarzają jak mantrę. Nagle w ciemnym pomieszczeniu pełnym prostych składanych drewnianych krzeseł nastaje ciemność. Po ponownym zapaleniu światła znów słyszy się tę błagalna prośbę: „Kochaj mnie."

Pokazana zostaje scena o zaufaniu dziewczyny do chłopaka, które jednak zostaje zachwiane.

Zaprezentowana zostaje kłótnia małżeńska. Para w końcu godzi się. Mąż w pióropuszu Siouxa w nagłym mroku sceny zapala reflektor po wyśpiewaniu przez pozostałą grupę aktorów ludowej piosenki o dwóch gołąbkach na dębie. Prosi partnerkę: „Spójrz na światło. Zamknij oczy. Otwórz oczy. To co widziałaś nie miało miejsca, a to co było – znikło."

Po obejrzeniu sztuki dochodzę do wniosku, że miłość to stan i umiejętność zarazem - zanikająca gdy się odpowiednio nią nie zaopiekujemy. Ze spektaklu wynika, że jest to potrzeba akceptacji i bliskości. Spektakl jest pełen refleksji o życiu w różnych relacjach. W czasie oglądania gry aktorskiej zastanawiałam się czym tak naprawdę jest miłość opisywana w wielu dziełach naukowych i artystycznych. Złapałam się nawet na chwili zadumy, drążąc ten temat i śledząc akcję sztuki.