O teatrze w teatrze

Stroje czy scenografia Marty Śniosek-Masacz są zwyczajne, codzienne i praktyczne. Nie przeszkadzają i nie pomagają w odbiorze. Tak naprawdę oczarowuje fabuła. Opisuje ona losy aktorów, reżyserów, artystów. Nie jest to jednak biografia, a przedstawienie, które przeplata poważne tematy z komizmem. Zachwyca realnością i intonacją. Mimo że wiele postaci gra na siedząco to dzięki ich sztuce intonacji chce się ich słuchać. Rozmowy bohaterów przy kawie, winie, przekąskach i papierosach skłaniają widzów do rozważeń. Sztuka zadaje nam pytania: czym jest teatr? Odzwierciedleniem rzeczywistości, rzeczywistością czy jej przerysowaniem? Czy umarł? Pyta również: kim jest aktor?; czy ma ładnie wyglądać?; czy wyraźnienie mówić?; co w tym zawodzie jest najważniejsze? Jednoznacznych odpowiedzi jednak nie udziela. Każdy widz ma prawo sam znaleźć odpowiedź – czym lub kim jest teatr.

Trzy akty, sześcioro aktorów, ale w akcie maksymalnie czworo, pozwala nam w takim samym stopniu podziwiać wszystkich. Zaraz opiszę swoje uznanie dla aktorów, ale mnie oczarowali również ci, którzy w danym momencie nie grali. Wydarzenia odbywały się na oświetlonej scenie, „kulisy" znajdowały się na części nieoświetlonej, więc aktor niegrający mógł oglądać swoich kolegów. Ciekawie się na to patrzyło – aktor przez chwilę mógł być widzem.

Adam Ferency grający Mistrza – był mistrzem. Wydaje mi się, że doświadczony aktor dobrze czuł się w roli pewnego siebie nauczyciela. Kreacja statyczna, ale niezwykle wyrazista, dzięki sztuce intonacji, mimice i gestykulacji. Obok nauczyciela musi być uczeń – w tej roli Łukasz Lewandowski. Z aktu na akt postać stawała się coraz bardziej pewna siebie. Mnie aktor urzekł na początku, kiedy grał nieśmiałego, zestresowanego, jąkającego się, ale niezwykle ciekawego świata teatru. Potem ten zagubiony chłopak był prawdziwym, pewnym swoich działań artystą. Lewandowski jest niezwykle utalentowany; nie każdy potrafi stać na głowie, w znaczeniu dosłownym, i dalej być swoją postacią, która intonuje jak trzeba. Tuż obok spokojniejszych postaci Ucznia i Nauczyciela, w pierwszym akcie mogliśmy podziwiać Asystentkę Mistrza – Annę Moskal, która była zdecydo

aną kobietą, ekspresyjną i do poważnego dialogu mężczyzn wprowadzała ze swojej strony trochę komizmu.

Najwięcej komizmu wprowadził swoją kreacją Modest Ruciński, grający Tadeusza. Jego monologi, bo trudno powiedzieć, że rozmowy, były niezwykle ekspresyjne. Aktor siadał, wstawał, krzyczał, chodził, a mimo to jego sztuka intonacji się nie zachwiała. Wszystko, co robił nie było nachalne, wychodziło wręcz naturalnie, a widzowie się śmiali. W poważnych tematach, taki zabawny przerywnik, który też dotyczy fabuły był fantastycznym pomysłem, który sądząc po reakcji widzów – przyjął się.

Sławomir Grzymkowski jako Ludwik został lekko przyćmiony przez Rucińskiego i Lewandowskiego, ale mimo to wykreował postać ciekawą i chyba najbardziej nieprzewidywalną ze wszystkich. Z zaciekawieniem czekało się na kolejne decyzje jego postaci. Barbara Garstka jako Kelnerka i Pielęgniarka była postacią drugoplanową, ale nie pozwoliłaby jej nie zapamiętano. Jedyna postać spoza świata sztuki, nie odstawała od reszty, ale była ciekawym kontrastem do innych, gdyż skupiała się na tym, co tu i teraz, a nie na teatrze. Garstka miała okazję zatańczyć solo i zrobiła to przepięknie, delikatnie i tak jakby było to dla niej tylko formalnością. Tych aktorów łączy umiejętność - sztuki intonacji. Oni pięknie mówili, z emocjami w głosie, do siebie i do widzów.

Bałam się, że nie zrozumiem tego spektaklu, że będzie taki bardzo poważny i tylko dla ludzi związanych z teatrem, a ja dopiero jestem na początku tej drogi. Okazało się, że spektakl jest dostosowany do wszystkich widzów. Ważną tematykę przedstawia lekko, z przymrużeniem oka, ale przybliża sylwetki wybitnych twórców i przypomina jak wyglądał teatr u romantyków polskich, Szekspira i w modernizmie. „Sztuka intonacji" to ponad trzy godziny na naukę i dobrą zabawę.

Najważniejszym pytaniem, które zadają nam ze sceny aktorzy brzmi: czy teatr umarł? Moim zdaniem nie, ponieważ.... Spektakl kończy się słowami „tylko w teatrze jesteśmy wolni" i to jest siłą teatru. Reżyserowie mogą tworzyć spektakle o wszystkim, aktor kreuje postać po swojemu, mimo rad od twórców, a widzowie mogą wzruszać się i śmiać w każdym momencie.

To co dzieje się na scenie i na widowni pokazuje, że teatr nie umarł i mam nadzieję, że nigdy nie umrze.