Oj działo się, działo!
"Trzy po trzy" - reż: Rudolf Zioło - Teatr Śląski w Katowicach"Óśmnastego lutego roku 1814 jechał na białym koniu człowiek średniego wzrostu, nieco otyły, w sieroczkowym surducie pod szyją zapiętym, w kapeluszu stósowanym bez żadnego znaku prócz małej trójkolorowej kokardy. Za nim, w niejakiej odległości drugi, znacznie młodszy. [...] Pierwszym z tych jeźdźców był Napoleon, drugim byłem ja."*
Takim właśnie wstępem swoje pamiętniki opatrzył jeden z największych polskich komediopisarzy, a mianowicie Aleksander Fredro. Nie każdy wie bowiem, że autor znany z takich ponadczasowych bestsellerów jak „Zemsta” czy „Śluby panieńskie” uprawiał też inne formy literackie. Gawęda szlachecka, która jest charakterystyczną cechą tego pamiętnika, została przez niego dopracowana, można powiedzieć, że do ostatniej kropki.
Na deskach Teatru Śląskiego pod czujnym okiem reżysera Rudolfa Zioło ma miejsce adaptacja „Trzy po trzy” – niezwykłych wspomnień nie tylko z napoleońskiego frontu. To zbiór anegdot, wojennych epizodów, życiowych postaw i fragmentów większych dzieł literackich, ubranych w szaty groteski, zabarwionych ironią, a do tego opowiedzianych przez ósemkę niezwykłych aktorów.
Pusta, pogrążona w ciemności scena. Niezwykła gra świateł, nadająca przedstawieniu atmosferę tajemniczości, a jednocześnie dająca możliwość zaskakiwania widza kombinacją różnych epizodycznych ujęć. Rekwizyty? Krzesła w roli koni, czołgi-zabawki imitujące najazd wrogich wojsk, krzyże symbolizujące cmentarz żydowski, a nawet włóczka pokazująca jedność narodu. Zupełne minimum scenografii, a za to maksimum gry słowem, wyciągnięte jest niczym z gombrowiczowskich przedstawień. Słowo – to ono jest w „Trzy po trzy” głównym indywiduum.
Gadanie bez sensu. Gadanie bez ładu i składu. Gadanie trzy po trzy. Kilka zestawionych ze sobą historii może nastręczyć widzowi niemało kłopotów. Bo kilka epizodów, połączonych ze sobą jedynie osobą pana Fredro to przecież niezbyt oczywista opowieść. Gawęda szlachecka charakteryzuje się licznymi dygresjami, tak też jest w samym przedstawieniu. Główne wydarzenia przeplatane są fragmentami słynnych dzieł, np. „Kubusia Fatalisty i jego pana” lub też opowieściami dotyczącymi charakterystycznych cech niektórych narodów (np. kropla pod nosem Francuza).
„Trzy po trzy” to niejedno z tych lekkich i przyjemnych przedstawień. Tutaj trzeba orientować się nie tylko w historii XVIII wieku, ale też w historii literatury i mentalności ludzi żyjących w tym okresie. Tutaj trzeba uruchomić całą gamę uczuć i przygotować się na zawrotne zmiany nastrojów i akcji całego spektaklu. Wszystko jednak potraktowane jest z przymrużeniem oka, z pobłażliwym „oczkiem” puszczonym w stronę widowni - nie przygotowujmy się więc na ponadgodzinną nudę, ale na coś, co z pewnością pobudzi naszą ciekawość.
