Open-erowy-teatr

Teatr pojawił się na Open'erze stosunkowo niedawno, ale najwyraźniej koncepcja zyskała tak dużą rzeszę fanów, że postanowiono przy niej pozostać. W zeszłym roku mieliśmy możliwość obejrzeć tylko jeden spektakl - "Anioły w Ameryce" Krzysztofa Warlikowskiego, produkcji Teatru Rozmaitości w Warszawie. Już w trakcie Festiwalu okazało się, że zainteresowanie jest ogromne - chętnych było tak wielu, że wejście na spektakl trzeba było potwierdzać wcześniejszą rezerwacją. Dlatego w tym roku do Gdyni zawitały aż cztery teatry, które każdego dnia wystawiały swoje spektakle: "Courtney Love" Teatru Polskiego we Wrocławiu, "Paw Królowej" ze Starego Teatru w Krakowie, "Nancy. Wywiad" oraz "Kabaret warszawski" z Nowego Teatru w Warszawie.

Na terenie lotniska Babie Doły stanęły cztery wielkie teatralne namioty, w których każdego dnia można było obejrzeć dany spektakl. W tym roku imiennych rezerwacji trzeba było dokonać już na kilka dni przed rozpoczęciem, a miejsca na wszystkie spektakle rozeszły się w niecałe dwa dni. Na szczęście dla tych, którzy przeoczyli drobne ogłoszenie na ten temat na stronie Festiwalu, pojawiła się możliwość wejścia na spektakl bez imiennej rezerwacji, ale nie było to takie proste. Nie dało się uniknąć kolejek, a i godzinne stanie w ogonku oczekujących nie gwarantowało wejścia - co chwilę dochodzili nowi chętni, a miejsc na widowni nie było zbyt wiele. Ale nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło - oczekiwanie wśród tłumu wyluzowanych, swobodnych festiwalowiczów to okazja do wymiany opinii czy uczestniczenia w ciekawych rozmowach. W takich okolicznościach nawet niepisany zwyczaj półgodzinnego opóźnienia spektakli nie doskwierał aż tak, przynajmniej tym, którym do wejścia udało się dostać. Chętnych było zdecydowanie więcej niż miejsc na widowni, dlatego spora ich część musiała odejść z kwitkiem.

Po godzinie stania w kolejce udało mi się dostać na spektakl, który z całego repertuaru zaintrygował mnie najbardziej - "Nancy. Wywiad". Projekt taneczny francuskiego choreografa Claude'a Bardouila z aktorką Magdaleną Popławską, widowisko na pograniczu teatru i tańca, prawdziwa historia, krótka i intensywna, lecz bardzo smutna. Claude Bardouil w nowatorski sposób podchodzi do tematu życia i śmierci Nancy Spungen, zagubionej w poszukiwaniu szczęścia dziewczyny, której niestety zabrakło czasu żeby to szczęście odnaleźć. To nie jest banalne przedstawienie historii jej życia, raczej próba wniknięcia w sferę fizyczną i umysłową, bardzo osobistą, zmysłową, lecz również przerażającą.

Artyści na scenie stanowią nierozerwalną jedność. Ich ruch sceniczny jest doskonale zgrany, poruszający, wzbudza mieszankę emocji. Momentami smuci, niekiedy przeraża, jest zmysłowy, czasem wręcz erotyczny. Przez cały spektakl towarzyszy nam muzyka, słowa niemal nie padają. Bohaterowie są przez cały czas nagrywani za pomocą kamery, dzięki czemu możemy patrzeć na nich z różnych perspektyw na umieszczonych za ich plecami ekranach. Cały spektakl jest tańcem, zmaganiem się z samym sobą, z własnymi emocjami, walką z mniej lub bardziej świadomym ciałem. Trudno jest jednoznacznie opisać spektakl, trzeba go zobaczyć i poczuć jego atmosferę, żeby naprawdę zrozumieć, czym może być taneczna współpraca dwóch artystów. A widzowie współpracą tą byli zachwyceni, o czym świadczyły długie owacje na stojąco i gorące gratulacje. I choć spektakl trwał tyle, ile wystawanie w kolejce, warto było na niego czekać.

Teatr na festiwalu muzycznym... czy to w ogóle dobry pomysł? Jak najbardziej! Świadczy o tym ogromne zainteresowanie, tłumy chętnych, z których część wychodziła z jednego spektaklu, aby od razu przejść na drugi. Nie było łatwo zobaczyć wszystkie spektakle, dwa z dostępnych czterech trwały około 5 godzin, więc trzeba było wygospodarować sobie naprawdę dużo czasu. I choć większość uczestników festiwali muzycznych przyjeżdża na nie głównie dla muzyki, to jednak spektakle są ciekawym urozmaiceniem i alternatywą dla koncertów. Stale rozwijający się Opener'owy teatr sprawia, że Festiwal otwiera się na każdy rodzaj sztuki, różnorodne formy ekspresji i środki wyrazu, stając się tym samym miejscem dla jeszcze szerszej rzeszy odbiorców.