Opowieść o złamanym przymierzu
"Dybuk" - reż. Maja Kleczewska - Teatr Żydowski WarszawaW 2015 roku Teatr Żydowski świętuje 65-lecia istnienia. Inauguracją oficjalnych obchodów będzie wyczekiwana premiera „Dybuka" na podstawie Szymona An-skiego w reżyserii Mai Kleczewskiej. Dramaturgia: Łukasz Chotkowski. Gościnnie wystąpią Magdalena Koleśnik i Piotr Stramowski. Premiera zaplanowana jest na 17 kwietnia.
„I ciągle widzę ich twarze,
ustawnie w oczy ich patrzę —
ich nie ma, — myślę i marzę,
widzę ich w duszy teatrze. [...]"
S. Wyspiański
W 1939 roku Warszawa była największym skupiskiem Żydów w Europie oraz ich drugim, po Nowym Jorku, skupiskiem na świecie. Getto warszawskie, w którym w 1941 roku uwięziono 450 tysięcy Żydów, zajmowało około 307 hektarów i pomimo niemal całkowitego unicestwienia trwale i dosłownie wtopiło się w tkankę miejską Warszawy. Musimy zawsze o nim pamiętać i ciągle o nim mówić. Musimy mówić o jego codzienności, kulturze, indywidualnych osobach, które tam mieszkały i umierały. To obowiązek nas, żyjących w miejscu, w którym dokonano masowej zagłady ludzkości.
Spektakl „Dybuk" oparty jest na należącym do klasyki dramatu żydowskiego tekście Szymona An-skiego, będącym jidyszowym „Romeo i Julią", ludową legendą opowiadającą o duszy zmarłego ucznia jesziwy, wcielającej się w ciało ukochanej. Maja Kleczewska i Łukasz Chotkowski nadają tej historii szersze znaczenie, czyniąc z niej opowieść o złamanym przymierzu pomiędzy narodami i powracającej pamięci. W tym kontekście szczególnie istotna staje się historia i przestrzeń Teatru Żydowskiego, wybudowanego w centrum przedwojennej dzielnicy żydowskiej i na terenie dawnego Getta warszawskiego. Dramat An-skiego zostaje poszerzony o historie mieszkańców getta, a także ofiar i ocalałych z Holokaustu. Twórcy niemal dosłownie przywracają ich do życia, czynią widzialnymi, konfrontują współczesność z tymi, którzy odeszli, a trwale „przylgnęli" do nas - żyjących.
Istotą spektaklu jest powołanie na scenie Życia, które z racji swojego pochodzenia zostało przerwane. W dobie wciąż powracającego zagrożenia ideologiami totalitarnymi i wojnami, musimy przypominać o zamordowanych, o ich Życiu, by historia kolejny raz nie zatoczyła koła.
