Perypetie pechowca Floriana Florka

Nie była ona w Trójmieście wystawiana, a w Polsce chyba raz po wojnie. Być może teatrom wydawało się, że nie jest zabawna. Tymczasem nic bardziej mylnego. Reżyser Grzegorz Kempinsky postanowił pobawić się tekstem - uczynił z bohaterów celebrytów, wpuścił na scenę grupę dziennikarzy i paparazzich, którzy podpatrują i śledzą bohaterów. Każda scena w tym spektaklu jest arcyzabawnie wymyślona i perfekcyjnie dopracowana, a każda rola zachwyca.

"Ożenić się nie mogę" to perypetie pechowca Floriana Florka, który bezskutecznie szuka żony - w tej roli Rafał Kowal (świetny jak zawsze). Niewątpliwie jednak najzabawniejszy jest Piotr Michalski, grający służącego Macieja, który niewiele mówi, a jednak samym swoim pojawieniem wzbudza salwy śmiechu. Jedną z najlepszych scen w spektaklu jest ta, gdy siada pomiędzy córką a żoną Pana Gdańskiego i przekłada ich rozmowę na język migowy - dostaje brawa przy otwartej kurtynie. Interesującą postać Pana Gdańskiego, wdowca uwikłanego w małżeństwo ze znacznie młodszą Hermenegildą (Beata Buczek-Żarnecka), stworzył Eugeniusz Krzysztof Kujawski. Taparabawi widownię, jednocześnie znakomicie podając tekst Fredry. Córkę Gdańskiego z pierwszego małżeństwa, Julkę, leciutko i dowcipnie zagrała Monika Babicka - to jedna z najlepszych ról tej aktorki w ostatnim czasie.

Cała trójka sprawiła, że tekst brzmi absolutnie współcześnie. Ponadto bawił nas Szymon Sędrowski, który wczoraj został mistrzem mowy polskiej. Na scenie staje się mistrzem uwodzenia swoich partnerek. W tym spektaklu nawet postacie drugiego planu zwracają uwagę i pozostają w pamięci. Intryguje eteryczny listonosz (w tej roli Andrzej Redosz), śmieszy próżny i krygujący się policjant Mariusz Żarnecki. Pięknie ubrała panie Barbara Wołusik, podkreślając kostiumem ich wdzięk i jednocześnie charakter każdej postaci.

"Ożenić się nie mogę" jest spektaklem w pełni autorskim. Grzegorz Kempinsky nie tylko opracował tekst, wyreżyserował przedstawienie, ale jest także autorem scenografii i dowcipnej, efektownej ścieżki dźwiękowej. Ta pozornie błaha komedyjka opowiada o tym, że głupota i próżność towarzyszą ludziom w każdym czasie. Na pewno sprawi, że współcześni widzowie będą się chcieli przejrzeć w tym Fredrowskim zwierciadle.