Po co sprzedawać Moniuszkę?

Widowisko zrealizowane zostało w konwencji próby generalnej z udziałem publiczności. Okazuje się, że reżyser nie pojawił się na „ostatniej generalnej”, ponieważ teatrowi obcięto dotacje, więc Dyrektor (Maciej Markowski) wyrusza do Warszawy, żeby ratować kondycję finansową teatru. Pozostaje jednak ktoś, kto staje się przewodnikiem po świecie twórczości Stanisława Moniuszki - jest nim Aktor (Paweł Kruk), który odgrywa rolę kompozytora oraz student Akademii Muzycznej Moniuch (Paweł Erdman), który otrzymał ksywkę dzięki uwielbieniu dla twórczości Moniuszki (mieszka na ulicy Moniuszki, stąd jego zainteresowanie życiem muzyka). Ubrany w szerokie spodnie i bluzę z kapturem wystylizowany na rapera Moniuch „zapodaje” m. in. „Trzech budrysów” w wersji rap. Czy młodzież to kupi? Nie sadzę. 

Podczas widowiska najlepiej bawią się mimo wszystko ludzie starsi. Można bowiem wysłuchać kilkunastu doskonale wykonanych pieśni Stanisława Moniuszki (m.in. „Znasz-li ten kraj…”, „Dziad i baba”, „Pieśń wieczorna”, „Kozak”, „Gdyby rannym słonkiem”, Święty Piotr”, „Czy powróci”, „Pieśń wojenna”, „Nawrócona”, czy będąca hymnem Łodzi „Prząśniczka”) - wbrew pozorom w dość tradycyjnym wykonaniu (prócz nielicznych wyjątków). Poza kilkoma zabawnymi, unowocześniającymi prezentowane treści wstawkami, jak śmierć w wersji ninja w piosence „Dziad i baba”, czy wybryki grającego na tubie Miśka (zabawny Marcin Wojsznarowicz) tak naprawdę mamy do czynienia z koncertem, który są w stanie docenić jedynie miłośnicy niewątpliwych umiejętności wokalnych aktorów Teatru Muzycznego. 

Najbardziej krzykliwym elementem widowiska jest zdecydowanie scenografia - do bólu pstrokata, kolorowa, inspirowana graffiti i stylistyką pop-artu, wyraźnie nawiązująca do świata młodzieżowych subkultur. Niestety ogranicza się ona jedynie do trzech gigantycznych banerów, pełni funkcję tła dla wydarzeń scenicznych. Również stroje, w szczególności bluzki aktorek, rzucają się w oczy dzięki intensywności barw. Całość widowiska wizualnie nawiązuje zatem do wideoklipów oraz estetyki charakterystycznej dla bywalców dyskotek i klubów, co z pewnością będzie budziło skrajne emocje. Jednak niewątpliwym atutem jest grana na żywo muzyka - słyszymy, jak współgra pianino, wiolonczela, klarnet, skrzypce oraz tuba. Jest to - obok umiejętności wokalnych śpiewaków - najmocniejsza strona przedstawienia.  

„ZNASZ-LI TEN KRAJ… Spoko, to przecież Moniuszko!” to widowisko, które rodzi pytania o granice sztuki, o to, czy naprawdę właściwą drogą jest opakowywanie klasyków w pstrokatą, atakującą wzrok oprawę. To zabieg nie do końca udany - tym, którzy chcieliby posłuchać klasycznych wykonań będzie przeszkadzała taka scenografia, młodzież natomiast nie da się tak łatwo zwieść i wyczuje próbę manipulacji. Usłyszy bowiem klasycznie zaaranżowane pieśni, domyśli się, że tak naprawdę pod powierzchnią tkwi coś, co nie jest i nigdy nie będzie komercyjne, popularne. Bo i po co miałoby być? Po co na siłę to sprzedawać? Teatr powinien raczej kształtować gusty młodych ludzi, aniżeli podporządkowywać się im. Udowadniać, że jednak - w przeciwieństwie do telewizji i masowych mediów - tu nie wszystko jest na sprzedaż.