Pociąg do (nie) szczęścia

Oczywiście, do Lubuskiego Teatru już biec nie trzeba (jest system elektronicznej rezerwacji miejsc, z którego zresztą wynika, że bilety na sobotę i niedzielę dosłownie wyparowały...), a rytmy techno to tylko ułamek palety muzycznych klimatów, którymi zielonogórski spektakl okrasił dobrze tu znany Damian Neogenn-Lindner. Ale to właśnie wśród dymów współczesnej dyskoteki wybucha namiętność między Anną Kareniną a Wrońskim. Uczucie, które znajdzie swój krwawy finał na peronie dworca.

Powszechnie znany tragiczny koniec Anny Kareniny to w zielonogórskim spektaklu może i kulminacja, ale nie jedyna. Wątek miłosny Karenina-Wroński jest może osią dramatu, ale nie przysłania innych mu podobnych. Kluczem do przedstawienia w reżyserii Michała Kotańskiego zdaje się być pociąg. Monumentalna ściana po lewej stronie sceny przypomina gigantyczną lokomotywę w perspektywie, wjeżdżającą na stację. Zresztą parowóz widzimy na niej, kiedy służy za wielki ekran.

To ze ściany, ustawionej przez scenografa Tomasza Brzezińskiego, wychodzą lub wjeżdżają w wagonie bohaterowie sztuki - pasażerowie życia. Ich relacje, wątki spotykają się i mijają niczym na wielkim dworcu. Tu miłość rozmija się z małżeństwem...

Zielonogórska "Anna Karenina", przywołana na polską scenę dramatyczną po 35 latach, trwa ok. trzy godziny i czterdzieści minut (z przerwą). Długo. Szczególnie, gdy w drugiej części zaczyna brakować multimedialnych pomysłów, a do czynienia mamy przede wszystkim z właściwą telenoweli galerią gadających głów (18 aktorów w ponad 20 rolach!). Tym większe słowa uznania należą się autorowi adaptacji kilkusetstronicowego dzieła. Dialogi Radosława Paczochy celnie - nierzadko z humorem - oddają sposób postrzegania XTX-wiecznej Rosji przez Lwa Tołstoja. Świat uzależnionych często od hazardu mężczyzn, którzy swoje zdradzane żony trzymają na smyczy fałszywej dumy i godności. Choć "przecież dziś rozwód to nie problem". Ale już bliski sercu Tołstoja - Lewin rusza pomóc w polu chłopom. Widać zapowiedź rewolucji... Tylko której? Bo zielonogórska Anna Karenina (Marta Frąckowiak) to kobieta współczesna, poprawiająca sobie opadające na czoło włosy, szamocząca się pomiędzy uczuciem do Wrońskiego (Ernest Nita) a konwenansem. Na ile wolności może sobie pozwolić, wyklęta przez elity? Gdy tu z jednej strony pogodzona ze zdradą męża Dolly (wyciszona Karolina Honchera), a z drugiej strony upojona młodzieńczą miłością Kitty (ujmująca Joanna Koc)? A za plecami - mąż (świetna kreacja Marcina Wiśniewskiego)?

Dość smutku. Kiedy Kitty i Lewin (przekonujący wrażliwy siłacz Dawid Rafalski) wyznają sobie miłość przy pomocy kawałka ściany i kredy, mamy jedną z najbardziej urokliwych scen spektaklu. Może to akurat ten obraz wynieśmy z teatru.