Poezja Listów
,,Kochana Wisełko, Najdroższy Zbyszku" - reż. Mikołaj Grabowski - Narodowy Stary Teatr im. H. Modrzejewskiej,,Kochana Wisełko, Najdroższy Zbyszku" to powstały na kanwie pisanych przez przeszło trzydzieści lat listów, spektakl o relacji dwójki wspaniałych polskich poetów: Wisławie Szymborskiej i Zbigniewie Herbercie.
Zdziwi się ten kto liczył, że po wyjściu z teatru będzie znawcą ich biografii. Spektakl nie skupia się bowiem na twardych faktach. Pokazuje drobne niuanse, smaczki, które pozwalają zobaczyć w podręcznikowych postaciach ludzi.
Okazuje się, że do oczarowania widza nie trzeba wiele. Skromne światło, formy rodem z teatru studenckiego, scenografia ograniczona do minimum wystarczą, by wyruszyć w podróż do świata słowa, bo to ono naturalnie jest główną osią spektaklu. Nie jest to jednak wieczór poezji przy świecach, ta pojawia się jedynie kilkakrotnie. Dzięki wykorzystaniu prywatnej korespondencji poznajemy fascynujący świat literatów od podszewki: ich problemy dnia codziennego, nadzieje i obawy. A to wszystko okraszone humorem najwyższych lotów i nieustanną zabawą słowem.
Przez spektakl prowadzi nas dwoje aktorów: Katarzyna Krzanowska i Jacek Romanowski. Ich kreacje mogą zaskoczyć. Szymborska, która w powszechnej świadomości kojarzona jest z pełną ciepła ironią, dymem papierosów i brakiem przywiązania do rzeczy, okazuje się być także kobietą pełną niepokojów, potrzebą atencji. Delikatnie porusza się po scenie w czarnej, skromnej sukni i kapeluszu, obdarzając widzów ujmującym uśmiechem, a jej ostre riposty tną powietrze i bawią do łez. Herbert, którego tak chętnie stawiamy w towarzystwie wieszczów, w wykonaniu Romanowskiego nagle zyskuje poczucie humoru, lekkość, a nawet staje się absztyfikantem.
To wszystko nie jest jednak brutalnym strącaniem z cokołów, burzeniem mitu. Jest to oddanie marmurowym pomnikom barw, ciała, ich uczłowieczenie. Duet Krzanowska-Romanowski uwodzi klasą. Nie sięgają po tanie chwyty, ale sprawnie i bezpretensjonalnie wydobywają z listów pisarzy życie.
Historia tych dwojga poetów staje się dla nas współczesnych napomnieniem. Herbert i Szymborska- dwa różne światy. On zdecydowany konserwatysta, ona przez lata należała do Partii. On wagabunda, ona domatorka. W tle ciche nadzieje na Nagrodę Nobla...A jednak! Można rozmawiać, wspólnie żartować, szanować, a nawet wspierać!
Czytajmy więc poezję, bo ona uwrażliwia. A przede wszystkim, nie przestawajmy się śmiać. Bo co nam innego pozostaje.
