Pokochajmy małego Pipo
"Bajka o księciu Pipo, o koniu Pipo i księżniczce Popi" - Teatr Maska w RzeszowieDla małego widza ważny jest czysty charakter postaci, w miarę prosta linia fabularna i przekaz przypominający rodzinną rozmowę. Nie można krzyczeć, nie można udawać. Z małym widzem trzeba rozmawiać z miłością
„Bajkę o księciu Pipo, koniu Pipo i księżniczce Popi” Pierre`a Gripari, w adaptacji Jana Wilkowskiego, reżyser Krzysztof Rau zrealizował zręcznie i dla dzieci w miarę komunikatywnie, chociaż często posługuje się w niej symbolem i metaforą. „Czarny teatr” sąsiaduje tu z rodzajową groteską, teatr cieni z clownadą, lalki z żywym planem. Nie trudno dostrzec, że Krzysztof Rau nie boi się zderzania tak kontrastowych elementów, i udowadnia, że umie balansować na ich pograniczu. W zasadzie przez sporą część trwania spektaklu nie traci kontaktu z małymi widzami, chociaż gdyby ten czas był nieco krótszy na pewno całe przedstawienie zyskałoby na większej ich percepcji.
Scenograf Mikołaj Malesza swoje lalki umieszcza na trzech planach: skrzyniach otwieranych z przodu i z boku – stanowiących oddzielne sceny na których pojawiają się małe, zabawne lalki, które mali widzowie bez oporów mogą pokochać. Jakby „spoza nich” przez cały czas widać aktorów: Ewa Mrówczyńska, Kamila Olszewska, Natalia Zduń, Henryk Hryniewicki i Tomasz Kuliberda bynajmniej nie próbują schować się tak, by ich zupełnie nie było widać. To dobry sposób by mali widzowie zrozumieli i docenili, że nie są jedynie w krainie baśni, ale przed wszystkim są w teatrze.
Spektakl Krzysztofa Raua mówi o dorastaniu i przeszkodach, które trzeba pokonać na drodze do pełnej dorosłości. Mówi także o tym, że nasz los nie jest z góry przesądzony, a historia naszego życia bywa niepowtarzalną i często bardzo piękną bajka, którą piszemy sami. Opowieść o chłopcu imieniem Pipo, który zgodził się zostać synem samotnego króla aby w jego królestwie zamieszkało szczęście, i poszukując ukochanej księżniczki Popi, sam wiele dowiaduje się o sobie, świecie, swojej rodzinie i ludziach - oraz o jego koniku Pipo, jest historią z pogranicza jawy i snu pozytywnie pobudzającą emocje małych widzów. Może nieco przydługą, może z kilkoma mieliznami, ale w sumie opowiedzianą zgrabnie, wieloznacznie i ze specyficznym poczuciem humoru.
