Posprzątać raz jeszcze

Spektakl prezentowany jest w Sopocie, na scenie kameralnej. Na samym początku jest się przekonanym, że „Posprzątane” jest próbą bliższego kontaktu z widzem. W końcu w teatrze o to chodzi. Aktor jest dla widza i na odwrót. Mam jednak wrażenie, że coś się nie udało - aktorce nie udało się wyjść wystarczająco blisko. Mnie przynajmniej nie udało się poczuć tej więzi, energii, nie udało mi się stanąć na pomoście między sceną, a widownią. Może nie postarałem się wystarczająco, a może po prostu tego pomostu nie było.

Powyżej na wstępie odniosłem się do osoby Laine, lekarki mającej obsesję na punkcie czystości. Długo się zastanawiałem, czy faktycznie ona jest główną bohaterka tej sztuki. Jakkolwiek bym jednak nie kombinował i nie myślał o tym to przekonany jestem, że najważniejsza w tej sztuce była Matilde. Chociaż, z drugiej strony, może nie była najważniejsza, a najbardziej przekonywująca? 

Tak. Była bez wątpienia. Anna Kociarz weszła w rolę Matilde perfekcyjnie. Widziałem ją na scenie po raz pierwszy i przyznam, że nie mogłem oderwać od niej wzroku. Pomijam urodę mając na myśli swobodę poruszania się, gestów, mimikę czy sposób, w jak mówi i patrzy. Uwierzyłem w jej historię, przekonała mnie do swoich racji. Anna Kociarz jako Matilde rzeczywiście była w tamtym mieszkaniu, była tam całą sobą, zaś wspomniana już Laine, czy grająca kochankę jej męża aktorka czasami wychodziły. Robiły to ostentacyjnie i wcale nie widziałem, że chcą wrócić. Zaś Krzysztof Gordon, co bardzo mnie bawiło, był zupełnie obok tego wszystkiego.

„Posprzątane” to zawiła historia lekarki Laine, jej męża i kilku innych kobiet. Zabawne perypetie pełne kolorów, muzyki, tańca oraz humoru. Spektakl przez cały czas trzyma w napięciu, ale momentami ociera się o kicz. Nie absurd, a kicz. Szczególnie jedna scena, nie powiem która. W każdym razie bardzo mi przeszkadzała i pozostawiła niesmak. Była czymś, w moim odczuciu, zbędnym, niepasującym, jakby znalazła się tam przypadkiem, wręcz na siłę. 

Wyszedłem z lekkim uśmiechem na twarzy, chyba zadowolony. Nie wiem. Chciałbym na pewno raz jeszcze obejrzeć „Posprzątane”. Wierzę, że będę miał okazję. A póki co - ukłon w stronę Anny Kociarz. Koniec.