Premiera spektaklu

Na tej premierze był nie tylko dyrektor Teatru Siemaszkowej Remigiusz Caban, który z podziwem gratulował wykonawcom, ale i najwyżsi przedstawiciele wojewódzkiego samorządu sprawujący pieczę nad kulturą - wicemarszałek Anna Kowalska i dyrektor departamentu Grażyna Szeliga, oraz niegdysiejszy dyrektor zawiadujący kulturą w regionie Adolf Gubernat, ale także zasłużony dla kultury teatralnej i nie tylko Zbigniew Umiński, aktor, reżyser i organizator zdarzeń artystycznych , który przez wiele lat kierował Teatrem Lalki i Aktora Kacperek w Rzeszowie (okres największej chwały tej sceny), przyjechał specjalnie ze Skolimowa, gdzie od wielu lat mieszka w Domu Seniora Aktora.

W Turkusie podziwialiśmy bowiem spektakl, którym zainaugurował swą działalność nowy teatr - zrodzony z pasji i potrzeb artystów, dla których scena jest sednem ich bycia i życia, nawet i wtedy gdy są już formalnie na emeryturze, jak Jolanta Nord czy Ryszard Szetela, reżyser i wykonawca głównej roli owego misternego widowiska. Ale nie sposób nie zauważyć w ostatecznym kształcie "Spowiedzi w drewnie" wg Jana Wilkowskiego szczególnego artysty, jakim jest prof. Janusz Pokrywka, którego obrazowe myślenie scenograficznie współrządziło sceniczną poetyką przedstawienia. Tak bowiem grają owe rzeźby, które według projektów Pokrywki wykonał Kazimierz Czapka i z taka maestrią wykorzystują je aktorzy, animując owych lalkowych partnerów, a także i ów zwięzły w formie, a bogaty w treści, wystrój izby świątkarza rzeźbiarza, gdzie każdy element współgra ożywiany przez artystów. A pomagają w tym odbiorze estetycznym kostiumy zaprojektowane przez Beatę Klimkowską, studentkę profesora Pokrywki, zwłaszcza te, w które ubrała ową jazgotliwą ferajnę świętych dziewic.

Te święte hamować musi, lecz nie udaje się ich okiełznać nawet samemu Chrystusowi Frasobliwemu, aż celuje w nie słowami: "skaranie boskie z tymi głuptokami". Niczym w życiu, niczym w tej codziennej polityczno-moralnej bijatyce, w której najwyższe autorytety są niemocne wobec "prawd" głoszonych przez fanatyków skrajnych poglądów. Frasobliwy z trudem i bez skutku próbuje uratować z opresji Jaśka świątkarza, który w tej scenicznej spowiedzi artystycznej naraził się świętym dziewicom, zatajając przed nimi rzeźbę nagiej baby. Kojarzonej przez rozwścieczone święte z pięknością rozpustnej ich zdaniem wiejskiej Kukaśki, która pod dłutem Jaśka powstała ze stworzonej przezeń wcześniej figury św. Magdaleny, bo nie stało mu drewna. Ujadają na czele ze św. Genowefą, którą w tej napastliwości wobec ludowego rzeźbiarza tak kreatywnie gra z partnerką lalką-rzeźbą Jolanta Nord (asystent reżysera), i wtórującymi jej znakomicie - Małgorzatą Szczyrek i Joanną Sitarz. W premierowej odsłonie Frasobliwego animował Józef Gmyrek, ale na tym się skończyło i od następnych przedstawień w tej roli występuje już Robert Nowak.

Teatr Małych Form zrodził się w Rzeszowie i inaugurował swe istnienie 17 grudnia 2012 roku na scenie w Wojewódzkim Domu Kultury swoją obecność premierą znakomicie zagranego spektaklu "Spowiedź w drewnie". Należy dodać, że muzykę skomponował i opracował dla potrzeb sceny Bartosz Szetela, a środki inscenizacyjne wykonał Dariusz Szetela. Wiodąca w tym widowisku jest obecność ich ojca, Ryszarda Szeteli - jubilata, który podczas niedawnego listopadowego benefisu 55-lecia działalności artystycznej, przygotowanego przez TKT, święcił również swe 75. urodziny. Tenże aktor, reżyser, inicjator i organizator scenicznych wydarzeń, w latach 1981-84 był także dyrektorem Teatru Lalki i Aktora Kacperek w Rzeszowie. Występował w teatrze radiowym i gra nadal, m.in. w Scenie Propozycji Janusza Pokrywki. A "Spowiedzią" kwituje poniekąd swój dorobek artystyczny.

To on właśnie inicjował i wespół z Dariuszem Dubielem, prezesem oddziału okręgowego TKT w Rzeszowie oraz innymi działaczami sprawił, że zaistniał Teatr Małych Form Towarzystwa Kultury Teatralnej i WDK. Zaś premiera "Spowiedzi" mogła dojść do skutku dzięki wsparciu finansowemu ze strony krakowskiego oddziału Związku Artystów Scen Polskich i samorządu Rzeszowa. Wolontariusze artyści zrealizowali to zadanie za przysłowiowe grosze, bo przygotowanie takiego widowiska w każdym teatrze zawodowym kosztowałoby stokroć więcej. Aktorzy spisali się znakomicie, publiczność z aplauzem przyjęła ich występ. Po raz kolejny doświadczyliśmy, jak wielka jest moc artystów w kształtowaniu naszej wrażliwości estetycznej.