Przez życie z satyrą

"Piplaja" opowiada o Stefanii Grodzieńskiej uznanej za królową polskiej satyry. Swoją działalność artystyczną rozpoczęła w latach międzywojennych jako młoda tancerka i aktorka. Mimo trudów, które spotkały ją podczas drugiej wojny światowej, pięła się po szczeblach kariery. Musical zapoznaje nas z życiem Stefanii Grodzieńskiej u progu działalności, widzimy jej wzloty i upadki. A wszystko zmierza do znanego nam dziś finału – utworzenia Teatru Syrena.

Scenografia nie przedstawia konkretnego pomieszczenia. Na scenie stoją trzy kolorowo zdobione konstrukcje, które, poprzez grę aktorów, wprowadzają nas w dany klimat. Dodatkowo została wykorzystana bogata gra świateł. Reflektory zmieniały barwę scenografii, w pewnych scenach kierowały światło na widownię, przenosząc przedstawienie poza scenę. Dodatkowy efekt zapewniała współgrająca ze światłem mgła. W spektaklu pojawia się też dym papierosowy.

Kostiumy odzwierciedlały czas akcji musicalu. Starodawne garnitury i suknie pomagały widzom odnaleźć się w klimacie przedstawianych lat. Postać Stefanii posiadała wiele różnych charakteryzacji, dając Mateuszowi Karolczukowi pole do popisu. Piplaje, które rozmawiały z główną bohaterką, odziane były w barwne i zwiewne suknie, niemal przypominając greckie muzy.

Gra aktorska jest energiczna i zachwyca widza pod wieloma aspektami. Zadziwiające aktorstwo Natalii Kujawy zdobyło niejedną nominację. W historię wplecione są jeszcze dwie ważne postacie: Jerzy Jurandot grany przez Krzysztofa Godlewskiego oraz Pamięć – Sylwia Achu. Każdy z aktorów brał udział w musicalowych partiach przedstawienia. Fantastyczna gra wplata osobowość postaci w osobowość aktora, wyraźnie ukazując tę relację na scenie.

Reżyseria sprawia, że na początku widz zachowuje dystans, ale z czasem publiczność coraz bardziej się angażuje. Joanna Drozda to przede wszystkim aktorka teatralna i filmowa, ale podejmuje się również reżyserii, w tym tworząc „Piplaję". Scenariusz na każdym kroku intryguje widza dalszymi losami bohaterów. Nastrój w czasie wojny budzi niepokój i trzyma w napięciu. Natomiast w następnej scenie powraca radosne oraz pozytywne brzmienie i widownia reaguje śmiechem na żarty zawarte w scenariuszu. Odwzorowuje to doskonale spojrzenie na życie królowej satyry, gdyż, tak jak zostaje to wspomniane na początku spektaklu, widzimy życie oczami Stefanii. Uważam, że reżyseria jest niezwykle kreatywna i barwna, utrzymywana w odpowiednim nastroju. Żaden fragment spektaklu nie jest zanudzający.

Opracowaniem muzycznym zajął się Tomasz Filipczak, współpracując z prowadzonym przez siebie zespołem. Tomasz Filipczak znany jest z wielu innych produkcji, zarówno polskich jak i zagranicznych. Tworzył opracowanie do popularnych telewizyjnych show i programów, które są grane do dziś. Muzykę wykorzystaną w spektaklu można uznać za chwytliwą. Brzmienia inspirowane jazzem i bluesem wpasowały się w klimat lat trzydziestych i odzwierciedlały historię postaci. Warto zwrócić uwagę na unikalność każdej z piosenek. Dotyczą odmiennych tematów lub są wykonane przez różnych aktorów. Wokal Kornelii Raniszewskiej przykuwa uwagę swoją wyjątkowością. Dostrzega się w nim talent, tak jak w wokalu Natalii Kujawy grającej Stefanię. Spektakl doczekał się wielu nominacji, między innymi do Teatralnych Nagród Muzycznych im. Jana Kiepury w kategorii „Najlepszy spektakl", natomiast Natalia Kujawa w tym samym rozdaniu doczekała się nagrody „Najlepszej Wokalistki Musicalowej".

W sztuce zostały wykorzystane mikroporty, dzięki którym aktorzy byli bardzo dobrze słyszalni z dalszych rzędów widowni.

Sztuka zadziwiła i zainspirowała publiczność swoją oryginalnością. Spektakl zakończył się owacjami na stojąco.

Teatr Syrena to niezawodny twórca musicali. Spektakl śmiało można nazwać jednym z najlepszych. Muzyka i śpiew pozostają w głowie. Przyjemny jazz namawia do zainteresowania się historią Warszawy i muzyki, która została stworzona w tamtych czasach. Aktorstwo dopełnia głębi sztuki, tworząc zharmonizowane dzieło. Postacie są fantastycznie stworzone, dając niemal najlepiej napisane role kobiece. To nie mężczyzna i jego wyczyny lub jego miłość do kobiety są ważne w sztuce, a kobieta. Kobieta silna i zdecydowana, która własnymi siłami poradzi sobie z problemami.