Razem, a jednak osobno

Peter Asmussen zaliczany jest do grona najwybitniejszych skandynawskich dramatopisarzy, a jego teksty od lat obecne są na scenach europejskich teatrów. Również w Polsce jego dramaty, w tym najbardziej znane, takie jak „Plaża" czy „Słoneczny pokój" doczekały się teatralnych inscenizacji.

Dramaturgia Asmussena koncentruje się przede wszystkim na ukazywaniu relacji międzyludzkich. Porusza także dojmujący, zwłaszcza w dzisiejszym świecie, problem braku miłości. Znamienne dla twórczości duńskiego autora jest to, że ważniejsze od aspektów formalnych tekstu są dla niego zależności między postaciami oraz ich uczucia. Doskonałym tego przykładem jest właśnie sztuka „Nikt nie spotyka nikogo".

Spektakl o pewnej Kobiecie i pewnym Mężczyźnie to historia - jak zaznacza sam autor - „całkiem normalnych ludzi". Zaczyna się ona na naszych oczach punktualnie o godzinie 19.00 kiedy, wśród oczekującej na widowni publiczności, zasiada w jednym z ostatnich rzędów Kobieta (Karina Grabowska). Po chwili pojawia się Mężczyzna (Andrzej Dopierała) i zajmuje miejsce w jej pobliżu. Aktorzy-widzowie rozpoczynają spektakl od przeczytania didaskaliów, wprowadzając tym samym widza do swojego nader skomplikowanego świata, złożonego z pięciu spotkań, pięciu typowych w związku sytuacji.

W spektaklu tym najważniejsze są międzyludzkie relacje, wypalone już dawno uczucia. Reżyserowi doskonale udało się wyakcentować niemożność komunikacji między parą kochanków i ich stosunki, dalece odbiegające od ideału. Nacisk położony został przede wszystkim na słowo, napięcie i emocje, które misternie budują aktorzy Teatru Śląskiego: Karina Grabowska i partnerujący jej Andrzej Dopierała. Z pięciu trudnych konfrontacji bohaterów wypływa niezwykle gorzka prawda o związku dwojga ludzi, którzy są przykładem na to, że żyjąc obok siebie, można być niezmiernie samotnym. Bo w końcu ona i on to zupełnie przeciwległe bieguny, odgrodzone od siebie niewidzialnym murem. Momenty szczęścia wydają się być wyłącznie iluzją, bo w ich życiu permanentnie czegoś brak: zrozumienia, empatii, akceptacji, a może po prostu najzwyczajniej w świecie miłości. Wydaje się, że łączące ich uczucia już dawno poszły w niepamięć. Pozostały tylko słowa, gesty i często tłumione emocje.

Reżyser przedstawienia Paweł Partyka pozostał wierny wpisanej w tekst Asmussena wizji scenicznej, która zakłada brak dekoracji i tym samym całej teatralnej maszynerii. Niezwykle oszczędna w formie realizacja Teatru Śląskiego, niemal w zupełności pozbawiona jest scenografii, charakteryzacji czy kostiumów. W myśl teatralnej Dogmy, na otoczonej czarnymi kotarami scenie znajduje się wyłącznie drabina, krzesło oraz inwalidzki fotel. Aktorzy ubrani są w proste, codzienne kostiumy. Z sufitu zwisają pojedyncze żarówki. 

Należy również wspomnieć o ważnym atucie inscenizacji Pawła Partyki, którym jest wykorzystany przez reżysera chwyt, czyniący z aktorów zarazem widzów. Jest to czytelna aluzja skierowana w stronę publiczności: za chwilę, niczym w lustrze, będziecie mogli zobaczyć samych siebie. Taka perspektywa pozwala niemym obserwatorom scenicznych wydarzeń na chwilę refleksji i z pewnością skłania do głębszych przemyśleń.