Reaktywacja mitu o Merlinie

”Merlin - inna historia”, którego premiera miała miejsce w styczniu tego roku, to kolejny po „Malambo” spektakl duetu Słobodzianek – Spišak. Natychmiast przez krytykę uznany został za jeden z najwybitniejszych spektakli wystawianych w ostatnich latach w Teatrze Narodowym w Warszawie. Zasłużenie. Przedstawienie wpisane konstrukcją w mszę łacińską, zagrane i zaśpiewane było po mistrzowsku. Nad oprawą muzyczną czuwał bowiem nauczyciel i praktyk śpiewu tradycyjnego – sam Jan Bernad, współpracownik Teatru Grotowskiego i „Gardzienic”. Konwencja przypominała nieco widowiska jarmarczne czy komedię dell’arte, gdzie podawany tekst (znakomity autorski dramat Słobodzianka) ilustrowany jest przez aktorów. Bez wątpienia „Merlin – inna historia” na aktorstwie właśnie jest oparty, gdyż twórcy z rozmysłem zrezygnowali z rekwizytów, pozostawiając to pole wyobraźni widza. 

Sceną wszelkich rozgrywających się wydarzeń i jedynym, oprócz żelaznych foteli, elementem scenografii autorstwa Frantiska Liptaka, był metalowy okrągły stół umieszczony w centrum surowych wnętrz dawnego Teatru Miejskiego „Victoria” (organizatorzy usytuowali miejsce akcji na widowni). To na nim i wokół niego aktorzy stwarzali niewidzialne światy, wyruszali w odległe krainy w poszukiwaniu legendarnego świętego kielicha, toczyli walki z bestiami, zakochiwali się, ginęli. To na nim piękna królowa Ginewra (Anna Gryszkówna) zdradziła męża z Lancelotem z jeziora (Michał Żurawski) i na nim za czyn ten spłonęła na stosie. 

Na zręczności zespołu, wyrazistości i poczuciu humoru scenicznego skupiały się oczy festiwalowej publiczności XXI Gliwickich Spotkań Teatralnych. W Gliwicach w roli tytułowej wystąpił Jerzy R. Nowicki, który przejmująco acz bezskutecznie, starał się o względy pięknej i utalentowanej Anny Gajewskiej jako Viviany.

W historii rycerzy Zakonu Okrągłego Stołu dopatrzeć się możemy kilku planów interpretacyjnych. Zauważamy liczne analogie do współczesności. Zawiedzione nadzieje, walkę o pozycję i władzę w państwie, mającym mało wspólnego z utopijną idealną krainą, do której dążyli dzielni wojownicy. Przez to warszawski spektakl staje się nie tylko widowiskiem teatralnym gęsto naszpikowanym rubasznym humorem sytuacyjnym, ale może być odczytywany jako swoisty komentarz polityczny do aktualnych wydarzeń. 

To spektakl piękny, refleksyjny i pełen humoru jednocześnie. Spójny, posiadający dobre tempo i utrzymujący widza w napięciu do ostatniej sceny.