Różne odcienie uczuć

Katarzyna Skrzypek i Tomasz Lorek kreują poprzez swoje role swoisty kolaż, z którego na oczach widzów powstaje słowno-muzyczny obrazek o czymś, co można by nazwać miłością, a właściwie jej namiastką. Nie ma mowy o kiczowatej sielance ani sentymentalnej rozkoszy. Związek tych dwojga ludzi zdaje się być ciągłą huśtawką, przepychanką i próbą udowodnienia własnej wyższości. Po ślubie może się okazać, że mąż zjada papier toaletowy, a pantofelki, które miały być trwałe, nagle się rozczłapują. Marzenia pryskają, a codzienna rutyna zabija pierwotną namiętność dwojga rzekomo bliskich sobie osób.

W przypadku poruszania tematu miłości bardzo łatwo otrzeć się o kicz – zupełnie przypadkiem i jakby mimochodem. Twórcom spektaklu (a więc aktorom bielskiego teatru, a także Krzysztofowi Maciejowskiemu, Katarzynie Zielonce oraz Mariuszowi Kilijanowi) udało się na szczęście uniknąć sentymentalizmu i bazowania na prostych emocjach widzów. Aż strach pomyśleć, co by było, gdyby Kasia Skrzypek i Tomek Lorek ukazali sielankę bycia we dwoje w rozmaitych odcieniach różu, co – niestety - sugerować może tytuł. Nie jest tajemnicą, że pytajnik po wykrzykniku zwiększa emfazę. Zatem czym miałoby być dla mnie - dla widza owo tytułowe „do pary?!” – tanim, retorycznym chwytem czy pytaniem niby nie wymagającym odpowiedzi? 

Dużym walorem jest muzyka na żywo w wykonaniu Zbigniewa Bałdysa i Eugeniusza Kubata, która w połączeniu z niezłym wokalem i aktorską interpretacją przenosi publiczność raz po raz w inne rejony wrażliwości – od Osieckiej przez Krajewskiego po Hołdysa. Niestety nawet najbardziej genialna interpretacja piosenki nie wynagrodzi mi obecności multimedialnych projekcji, które irytują i rozpraszają. Dodatkowo trudno zrozumieć sensowność ich pojawiania się. Służą chyba jedynie wyolbrzymieniu tego, co i tak jest wiadome , a w teatrze właśnie najciekawsze jest to, co jest niedopowiedziane, to, co widz sam może wyczytać w chwilach ciszy czy pod teatralną maską. Pokusa włączania technicznych nowinek do świata teatralnego czasem jest nie do przezwyciężenia. Rzadko zdarza się jednak, żeby było to uzasadnione jakimś nadrzędnym celem. Często bowiem – tak jak w przypadku bielskiego „Do pary?!” -publiczność przez takie zabiegi bombardowana jest ze wszystkich stron, atakowane są wszystkie jej zmysły, a tymczasem estetyka nadmiaru może męczyć i zniesmaczać. Piękno tkwi w prostocie, o czym bielscy twórcy ewidentnie zapomnieli. Kilkakrotne wypuszczanie dymu, multiplikacja znaczeń różnych póz, gestów i rekwizytów i wspomniane wcześniej projekcje dają wrażenie przesytu i prowadzą spektakl w niewłaściwym kierunku – do przerostu formy nad treścią.

Bielskie przedstawienie ukazuje śmieszno-gorzką walkę płci. Walkę o dominację, o wyższość, o rację. Ale jest też opowieścią o bezradnym domaganiu się choćby namiastki miłości. Ona i On próbują udowodnić swoją niezależność i atrakcyjność. A i tak wiadomo, że bez siebie nawzajem nie umieją żyć, nawet jeśli ma się to skończyć przesłuchaniem na sali sądowej.