Śladami Toma Waitsa i Nicka Cave\'a

Tak rozpoczyna się "Underground" - pierwszy spektakl muzyczny w historii Teatru Śląskiego - i już sam ten fakt czyni go wyjątkowym! 

Reżyser przedstawienia, Robert Talarczyk - mistrz opowiadania piosenką, czternaście pieśni Nicka Cave\'a i Toma Waitsa, spójnie ułożył w pełną mroku i tajemnicy historię czterdziestoletniego everymana, który schodzi na dno Undergroundu, by odnaleźć tam utraconą przed laty młodość. Za sprawą głównego bohatera, w którego z powodzeniem wcielił się Artur Święs, prowadzi widza do świata, w którym uczucia rozebrane są na czynniki pierwsze. Elementarne namiętności nie są tłumione, eksplodują, warunkując postępowanie ludzkiej istoty. Owo wspomniane już poszukiwanie młodości, sprowadza się do odkrywania wszelkich zakamarków ludzkiej duszy, wraz z jej najbardziej skrywanymi sekretami. Dusza targana przez demony dobra i zła, przeczuwa, co wkrótce ma nadejść. Rzeczywistość lat młodzieńczych, nierzadko negatywnie zabarwiona, pełna jest bólu, strachu, cierpienia i narkotycznej gehenny. Jednak w każdym życiu, obok jego ciemnej strony jest także ta jaśniejsza. Tak więc i w katowickim "Undergroundzie" nie mogło zabraknąć miejsca na wszechobecną miłość, szlachetne marzenia i głębokie uczucia. Pełne ciepła i uroku "Martha" czy "People Ain\'t No Good", utwory w iście balladowym stylu stanowią idealną przeciwwagę dla demonicznych "Rain Dogs" czy tytułowego "Underground".

Nie ulega wątpliwości, że to właśnie muzyka hipnotyzuje, a w połączeniu z poetyckimi tekstami, w których nieustannie miód miesza się z goryczą, a których przekładu na język polski dokonali Andrzej Porzeczek i Robert Talarczyk. Songi te charakteryzują się kameralną teatralnością. Treść z nich aż kipi, przefiltrowane emocje i nieco wygładzona szorstkość twórczości Cave\'a, a przede wszystkim Waitsa jeszcze bardziej eksponują urok i piękno tych kompozycji. Każdy z utworów nie tylko wyśpiewano na scenie, ale również wyrażono w ruchu oraz aktorskim geście i pozie. Kunsztowne aktorstwo na wysokim poziomie w połączeniu z fenomenalną choreografią Katarzyny Aleksander-Kmieć, która po raz kolejny stworzyła niesamowicie plastyczny ruch sceniczny, powodują, że spektakl żyje od pierwszej do ostatniej minuty. Dzieje się to także za sprawą trzech słuchaczek Studium Aktorskiego (Małgorzata Daniłow, Małgorzata Deda, Ewa Pirowska), które prowadzone mistrzowską ręką realizatorów, precyzyjnie operują ruchem i gestem, skrupulatnie wypełniając ten zawiły labirynt nieustannych poszukiwań i dążeń. 

Niewątpliwym atutem tego przedstawienia jest również sam wokal Artura Święsa, którego rasowy głos bardzo dobrze wpisuje się w charakter twórczości Cave\'a czy Waitsa: morderczo piękny świat przepełniony miłością i nienawiścią, rozkoszą i rozpaczą, nieuchronną śmiercią, a nader wszystko złem, które nie pozwala na obojętność. 

Imponująca i soczysta gra aktorska, chwytające za serce tłumaczenia, reżyserska wizja Roberta Talarczyka, jak również niezwykle przekonująca dojrzałość sceniczna Artura Święsa oraz skrajne emocje, które w ciągu godziny udaje mu się wyzwolić, za sprawą poruszającej podróży w poszukiwaniu utraconej młodości, sprawiają, że wychodząc z teatralnej sali na ulicę, w dalszym ciągu będziemy czuć się niepewnie. Zupełnie tak, jakbyśmy pozostali gdzieś pomiędzy siódmym a ósmym kręgiem tej piekielnej otchłani.