Sprytne rozwiązanie

Główny bohater, wzorem gadatliwego Puncha, wprowadza na scenę specyficzny humor – zabawne frazy i scenki sytuacyjne. Ważny jest tu przede wszystkim kontakt aktora z widownią, która żywo reaguje na jego prowokacje. Na scenie mają miejsce zarówno mrożące krew w żyłach wydarzenia, jak np. walka Janka Spryciarza z Lucyferem, a także komiczne sceny z życia codziennego, jak kłótnie głównego bohatera z kochającą porządki żoną, albo „szczególna” opieka ojca nad synem.

O czym więc opowiada przedstawienie węgierskiego teatru lalek? Przede wszystkim o mogących przezwyciężyć wszelkiego typu przeciwności losu więzach rodzinnych. To sztuka familijna, która pokazuje, jak miłość i dobro zwycięża wszechobecne zło. Janek Spryciarz to, jakby stwierdził jeden z badaczy literatury - Jurij Łotman, bohater działający, który nie spocznie, póki nie uratuje ukochanego syna. To on jest motorem akcji, która zmienia się w szaleńczym tempie. Raz widzimy, jak Jan radzi sobie ze złym dozorcą, innym razem jak postępuje z cudacznym lekarzem, a jeszcze innym, jakich środków używa podczas spotkania z psem Plutem - wysłannikiem z piekieł.

Janko wraz z żoną Marysią i synem Jaśkiem mieszka w Wieży Czasu, od dawna opuszczonej przez resztę mieszkańców. Dlaczego tamci się wyprowadzili? To piekielna horda z Lucyferem na czele kradła czas mieszkańcom tego pozornie normalnego miejsca. Został więc tylko on, nieustraszony i przebiegły Janko. On jedyny nie zamierzał uciekać, to nie było zgodne z jego naturą. Przecież potrafił sobie świetnie radzić zarówno z dziwnym doktorem, nadgorliwym policjantem, jak i ze zrzędliwą żoną, dlaczego więc miałby nie stawić czoła samemu Lucyferowi? Akcja zaognia się, kiedy diabeł porywa syna głównego bohatera. Co w tej sytuacji zrobi Jan Spryciarz? Stawi czoło sile piekielnej? A może nie starczy mu odwagi, żeby na szalę postawić własne życie? Przekonajcie się sami – stańcie się jedynymi z uczestników tego niezwykłego przedstawienia...

W trakcie spektaklu zwróście szczególną uwagę na wszechstronność węgierskiego aktora - Jánosa Pályi. Najpierw widzimy go bowiem w roli mima, który w zasadzie znikąd pojawia się na scenie, potem przekształca się on w dramatycznego aktora, który opowiada historię Wieży Czasu, jest też aktorem zawiadującym lalkami: zarówno pacynkami, jak i marionetkami, w zależności od zagospodarowania przestrzeni scenicznej. Wszystko to pokazuje, jak wiele zaangażowania i wysiłku musiał włożyć aktor w przygotowanie całego spektaklu. Wszystkie ruchy, gesty, nawet mimika twarzy jest idealnie dograna z muzyką, specjalnie wyeksponowaną na samym początku przedstawienia. Słyszymy m.in. skrzypce, talerze i bębenki, idealnie dobrane do sytuacji na scenie: grozę eksponują dźwięki bębenka, natomiast komiczność wydarzeń podsyca niezwykły dźwięk skrzypiec. Całość jest zaś idealnie dopasowana.

Węgierski teatr lalki nie tylko zdołał porwać publiczność, ale przede wszystkim zachwycił jej najbardziej wymagającą część, a mianowicie dzieci. One nigdy nie udają swoich emocji, wszystko jest autentyczne i jak najbardziej szczere. Oklaski na stojąco i wiwaty z ich ust są chyba najlepszą nagrodą dla aktora, który wkłada całe serce w to co robi. Węgierski teatr może doliczyć kolejny sukces do swojej lisy.

Zdecydowanie polecam przedstawienie Opowieści Jana Spryciarza wszystkim, nie tylko najmłodszym miłośnikom teatru.