Stereotypy prowadzą nas na manowce
rozmowa z Januszem GajosemPan R. i Pani Z. to dwoje bohaterów spektaklu Teatru Telewizji "Boulevard Voltaire", reżyserskiego debiutu Andrzeja Barta. O starciu dojrzałej miłości z zakorzenionym polsko-żydowskim uprzedzeniem opowiada Janusz Gajos, odtwórca roli Pana R
Czy w życiu można uciec od stereotypu?
Stereotyp jest elementem, który prowadzi nas na manowce. Każdy chce zobaczyć to, co chce. Ta opowieść, forma, w jakiej została ona przekazana, tchnie nadzieją, że od stereotypów można odejść, można się ich pozbyć i rozmawiać jak człowiek z człowiekiem.
Pański bohater jest dumny, stawia czoła szufladkom i stereotypom.
To Polak skaleczony przez życiorys, pewne potknięcia w życiu. Trzeba pamiętać, że ludzie znajdują się w różnych sytuacjach muszą wyciągać z tego wnioski, a i ponosić konsekwencje.
W sztuce wypowiada pan zdanie: "Za młodu chce się być nie wiadomo kim, a kiedy się nie udaje, reszta mija szybko i bez smaku". Panu się udało.
Nie ukrywam, że chciałem istnieć w tym zawodzie, jestem w nim do tej pory, nie poddaję się mimo swojego wieku i oby tak było dalej.
Nawiązując do tytułu ostatniego filmu z pańskim udziałem: czuje się pan "Wygrany"?
Wszystko przed nami, nie można za wcześnie wypowiadać ostatniego słowa.
Kiedyś wspomniał pan, że aktorstwo to dla pana zawór bezpieczeństwa.
Myślę, że uprawianie zawodu artystycznego każdego rodzaju, niezależnie czy ludzie grają na skrzypcach, piszą, malują - to wszystko jest jakimś zaworem bezpieczeństwa. Ludzie wrażliwi, których jest masa pośród nas, często nie wytrzymują pewnych napięć i wtedy przychodzi im z pomocą możliwość wypowiedzenia tego w formie nieagresywnej, a właśnie artystycznej.
"Boulevard Voltaire" to również historia miłości dojrzałej?
Miłość dojrzała jest piękna. Myślę, że generalnie miłość może się udać niezależnie od wieku. Choć tak jak pani wspomniała, z wiekiem się zmienia, staje się dojrzała.
