Strach się bać
„Bo się boi" (tytuł oryginalny: „Beau Is Afraid") – reż. Ari Aster – USA - premiera 21.04.2023O Arim Asterze mówi się jako wizjonerze współczesnego kina i jednym z najciekawszych młodych twórców. Najnowsze i najbardziej osobiste do tej pory dzieło reżysera znanego z filmów „Dziedzictwo. Hereditary" (2018) oraz „Midsommar. W biały dzień" (2019) to czarna komedia z elementami horroru. Film „Bo się boi" został wyprodukowany przez studio A24, zrealizowany z największym budżetem w historii firmy.
Film w surrealistyczny sposób opowiada o przeszywającym i obezwładniającym poczuciu winy, a także niepokoju, który się z nim wiąże. Beau (Joaquin Phoenix) jest przytłoczony życiem, każdy jego ruch podyktowany jest strachem, a chwilę wytchnienia potrafią przynieść mu jedynie leki. Tematem przewodnim jest relacja mężczyzny z matką, której śmierć staje się przyczyną wyruszenia bohatera w nietypową, widowiskową podróż.
Obsada filmu jest bezsprzecznie gwiazdorska, zatem nie dziwi najwyższy poziom aktorstwa. Obok laureata Oscara za film „Joker", w filmie zagrali również: Amy Ryan, Nathan Lane oraz Patti LuPone. Aster ponownie zdecydował się na współpracę z urodzonym w Polsce kanadyjskim autorem zdjęć filmowych Pawłem Pogorzelskim. Scenografia filmu jest powalająca: przeprowadza widza przez świat pełen sprzeczności i kontrastów, obejmując anarchistyczne miasto, pozornie idylliczne przedmieście oraz siedzibę leśnej komuny (wraz z całym eksperymentalnym przedstawieniem teatralnym) by ostatecznie dotrzeć do wspaniałej willi należącej do matki głównego bohatera. Wszystkie trafne decyzje podjęła nominowana do Oscara scenografka Fiona Crombie.
Opowieść mocno polaryzuje publikę - potrafi zachwycić lub rozczarować. Do „Bo się boi" należy podejść z odpowiednim nastawieniem. Według samego reżysera wystarczy po prostu dać się ponieść fabule i zrezygnować z chęci zracjonalizowania tego co się dzieje na ekranie. Początkowo łatwo jest wpaść w pułapkę i oczekiwać na jakieś wyjaśnienie, na to aż poznamy jakąś perspektywę inną niż ta, której doświadcza główny bohater. Jeśli przywiążemy się do tego uczucia, film może okazać się bardzo męczący, bo Aster drażni widza budując zapowiedź jakiegoś wyjaśnienia, by ostatecznie go nie wręczyć. Jednak dobra wiadomość jest taka, że w pewnym momencie intencje reżysera stają się jasne, a seans dużo przyjemniejszy.
Film skutecznie trzyma w napięciu, przeprowadzając widza przez ekstremalne emocje - od smutku i współczucia przez strach po rozbawienie, co z pewnością pomaga w utrzymaniu skupienia przy ponad trzygodzinnym seansie.
