Świat w rękach młodych

Powstał on pod okiem profesora Artura Tajbera (ASP Kraków), pani doktor Justyny Górowskiej, profesora Janusza Bałdygi (UAP Poznań) oraz Artiego Grabowskiego (opiekun, główny koordynator), dzięki współpracy Wydziału Rzeźby Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu, Wydziału Intermediów ASP w Krakowie oraz studentek wymiany zagranicznej programu Erasmus z Izraela, Ukrainy i Kurdystanu. Program obejmował przedstawienia "performance, ramotki, efemeryczne etiudy, koncerty, instalacje oraz działania o charakterze interdyscyplinarnym".

W przeglądzie wzięło udział wiele studentek i studentów: Ambroziak Aleksandra, Bałdyga Janusz, Bianka Kosecka, Bielenis Monika, Czapiewska Magdalena, Górowska Justyna, Guy Angèle (Francja), Hojlund Palluth Peter (Dania), Kłoda Nikola ‚KokoNicol', Kiril Aleksandrov (Ukraina) + Małgorzata Haduch, Kuczyńska Gabriela, Korczyńska Maja, Martin Iga, Mróz Marcin, Mynarski Samuel, Platonov Mykyta, Pochtaruk Anastasiia (Ukraina), Polcyn Wojciech, Przybyło Martyna, Pyza Ksenia, Wojtek Radomski i Krzysztof Gierut, Sikora Michał, Silva Rita (Portugalia), Stańko – Jurczyńska Barbara, Siwek Wojtek + Karolina Graca ‚Pielesze', Śnieguła Piotr aka Jaszczur, Tomaszewska Monika, Urbańska Joanna, Winiarska Beata, Wojtkiewicz-Donhefiner Jacek, Sakkar Sleman (Kurdystan), Tajber Artur, Zeichner Einav (Izrael).

Studenci poruszają niezwykle ważne dla nich, jak i dla świata, tematy. Sprawy dotyczące własnego "ja", tożsamości, ojczyzny. Człowieka i jego codzienności, rutyny, od której czasami nie potrafi uciec. Dostrzegamy ulotność chwil i zdajemy sobie sprawę z tego, że nie jest łatwo naprawić coś, co potłukło się na milion kawałków. Nieumiejętnie składamy je w jedną całość. Zatrzymujemy się na moment i oglądamy samych siebie. Zalęknionych i cierpiących. Nie umiejących wyjść z bańki strachu, w której nieustannie się zamykamy.

Studenci posługują się licznymi rekwizytami mającymi na celu pomoc w zobrazowaniu pewnych postaw ludzkich wobec rzeczy materialnych lub codziennych rytuałów. Widzimy również grę światłocieni. Dźwięki nadają każdemu występowi indywidualny charakter, potęgują różne emocje towarzyszące nam podczas oglądania, a także wyrażają uczucia aktorów. Wykorzystane również zostają żywioły. Kojarzący się z ciepłem ogień okazuje się być niebezpieczny, a przyjemny wiatr nagle zaczyna dusić.

Przegląd ten uświadamia nam tak naprawdę, jak krusi jesteśmy. Tak, jak oddech, życie jest ulotne, a my stoimy w miejscu, nie próbując łapać i tak przemijających chwil.