Świat ze snu

Przyznam, że zaintrygował mnie plakat i tytuł. Postanowiłam sprawdzić jakie prace są prezentowane w salach galerii. Sama nazwa wystawy przywodzi na myśl cytat z Nowego Testamentu, w którym to Jezus Chrystus przyznaje, że wszystkie stworzenia mają swe domy, a On go nie posiada, gdyż jest ciągle w drodze. Idąc za myślą przewodnią zastanawiałam się czy dzieła sztuki będą traktować właśnie o tym wyznaniu Zbawiciela, czy pójdą w zupełnie innym kierunku.

Wybiła godzina dziewiętnasta – czas finisażu. Gdy weszłam do pierwszego pomieszczenia po lewej stronie zobaczyłam małe rysunki – szkice, które okazały się projektami do większych prac.

I oto moim oczom ukazał się kadr przepastnej, gęstej puszczy na tle pięknego pomarańczowego nieba. Bardzo dopracowane sylwetki drzew iglastych. Widać na obrazie pewne pociągnięcia pędzla, za pomocą których jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki powstają gałęzie, które są realistyczne, ale niebo nadaje im wrażenie świata ze snu.

Za pierwszym razem tego nie zauważyłam, przyznaję, ale nie jestem sama. Ktoś zaszyty w gęstwinie lasu spoziera na mnie swoimi świecącymi złoto-czerwonymi oczami. To chyba postać łasicy ukryta w zaroślach, na drugim planie. Poczułam się obserwowana. Niesamowite! Ślepia tego zwierzęcia współgrają kolorystycznie z niebem dzieła. Małe punkciki światła patrzą prosto na widza, który nawet nie podejrzewa, że jest podglądany. Zostawiam łasicę w spokoju i idę dalej zwiedzać wystawę.

Obok widzę upstrzoną setkami namalowanych blików światła taflę wody, a w niej cienie ryb. W dolnej części pracy w łódce płynie postać mężczyzny z zamkniętymi oczami. Zasnął na chwilę lub zmorzył go wieczny sen. Głębia toni przywodzi mi na myśl otchłań kosmiczną.

Wszystkie obrazy są tutaj inne niż te, które dotąd miałam okazję oglądać. Widzę dwa przedstawienia postaci karibu. Na tle leśnych pagórków i ośnieżonych szczytów gór, po zwierciadle wody galopuje renifer. Nie jest to typowa ilustracja tego zwierzęcia. Ciało rena wypełnia tło mapy jesiennego lasu, a w nim arterie rzeki i jej odnogi, niczym główne tętnice i żyły wędrowca.

Drugie przedstawienie zaprezentowane jest na tle drzew tundry. Renifer kroczy dumnie. Tło roślin wypełnia również jego sylwetę, a w oddali widzimy ośnieżone polany i góry krajów Północy. To stworzenie również ma w sobie linię życia, jaką jest żyła wody, która znacząco wybija się na przód i współpracuje z kolorami krzewów i drzew, na zasadzie barw przeciwstawnych w gamie błękitno-pomarańczowej.

Moją uwagę przykuł także mały obraz malowany akwarelą, na tle ciemnego nieba z płatkami śniegu o różnych kształtach. Na pierwszym planie mamy wodę, dalej linie drzew iglastych i gór, a ponad ich horyzontem możemy spostrzec jaśniejącą pulsującym światłem pomarańczowych naczyń limfatycznych wędrującą postać. Przypomina mi ona strażnika nocy, który spaceruje, pilnując porządku natury.

Wśród prac artystki możemy zobaczyć instalacje w formie kapliczek. Jedna szczególnie przyciągnęła mój wzrok. Za szybą zapisaną niebieskimi wersami, na neonowym żółtym tle ogniska widzimy trójkę wyrzeźbionych osób. Może to ojciec z dwójką małych dzieci patrzy na horyzont i podziwia zorzę polarną?

Jestem bardzo zadowolona, że mogłam przyjść na tę wystawę. Jest tu wiele wyjątkowych prac, które są niczym wizje pokazane nam przez marzący podświadomy umysł. Życie jest drogą. Życie jest snem.