Szkolny montaż z dawnych lat

Aby wprowadzić widzów w klimat pierwszych dni wojny, przed wpuszczeniem do foyer Małej Sceny, młodzi ludzie legitymują publiczność, przystawiają im pieczątki na dłoniach, potem ustawiają ją, przestawiają, a wszystko bez przekonania, w sposób daleki od grozy tamtych lat. Z ekranów telewizorów przemawiają historycy, publicyści zajmujący się tematyką „Krwawej Niedzieli”.

We foyer wtopiona w tłum młodzież czyta komunikaty radiowe, reklamy, apele rządu niemieckiego do rodaków zamieszkujących na terenach Polski a nawet prognozę pogody. Jedna z dziewcząt ładnym głosem śpiewa piosenkę o Lili Marlen. Wreszcie wpuszczają nas do wnętrza. Widownia łączy się ze sceną. Niemal realistycznie zakomponowana piwnica. Na materacach i skrzyniach obok kopca ziemniaków tłoczą się głównie kobiety. Polki i Niemki. Przez dwa wielkie ekrany przepływają obszerne informacje historyczne. Po polsku i po niemiecku. To samo wypowiadane jest przez dwoje młodych aktorów do mikrofonu. Wreszcie dziewczyny zaczynają odgrywać scenki oparte na autentycznych opowieściach bydgoszczanek. Dialogi przerywa piosenka partyzancka, o której nawiasem mówiąc, w pierwszych dniach września  nikomu się jeszcze nie śniło, bo „Dziś do ciebie przyjść nie mogę”, powstanie dopiero zimą 1943… Jeśli ten spektakl ma być adresowaną do młodzieży lekcją historii, może warto by jednak bardziej przestrzegać chronologii ?...

Potem odziana na czerwono metafora Krwawej Niedzieli, daje nam wykład historyczny już wyłącznie w języku niemieckim i… wyprowadzają nas na Dużą Scenę, gdzie na widowni siedzi spory tłum młodych ludzi w maskach, symbolizujących trupie czaszki a na scenie czeka Maciej Szymborski z zespołem, by na żywo akompaniować Marcinowi Zawodzińskiemu. Kiedy padają pierwsze słowa SUNDAY BLOODY SUNDAY, tłum w maskach wstaje z foteli i zachowuje się jak fani na koncertach rockowych.

Jak się mają wydarzenia Krwawej Niedzieli z 30 stycznia 1972 roku w Londonderry, o których opowiada piosenka, do Krwawej Niedzieli w Bydgoszczy? Ten utwór to protest przeciwko przemocy, a więc i wojnie,  która przecież ciągle gdzieś na świecie trwa, a w której nie ma wygranych, bo każda bezsensowna śmierć, to koniec jednego świata. Stąd na końcu maski zostają zerwane z twarzy i odrzucone. Ten koncert to jest chyba jedyna naprawdę dobra część przedstawienia. Przejmująca wymową i ekspresją; dynamiczna, żywiołowa, urzekająca artyzmem. Zwłaszcza warstwa muzyczna i wokalna.

Między pierwszą a drugą częścią przedstawienia jest artystyczna przepaść. To, że w spektaklu grają amatorzy, nie usprawiedliwia realizatorów. Trzeba się było bardziej przyłożyć do castingu i dłużej może z młodzieżą popracować. Co w teatrze można zrobić z amatorami pokazała dwa dni wcześniej Marta Górnicka w „Chórze kobiet”, przy którym „Krwawa niedziela” przypomina szkolny montaż z dawnych lat.