Sztuka niezapomniana

Podobnie jak Pinokio, Buratino jest długonosą, drewnianą marionetką. Do domu Papy Carla zawitał dzięki pewnej niezwykłej kłodzie drewna, z której ubogi, samotny mężczyzna wystrugał chłopca. Jakież było jego zaskoczenie, gdy pajacyk niespodziewanie ożył! Jednak od pierwszych chwil Buratino był krnąbrnym i nieposłusznym dzieckiem. Papa Carlo postanowił wysłać go do szkoły i żeby kupić pajacykowi podręcznik, sprzedał swoją jedyną kurtkę. Pełen dobrych postanowień Buratino, podążając wskazaną przez ojca drogą, spostrzega Teatrzyk Marionetek. Skuszony nową przygodą sprzedaje elementarz, by dostać bilet na przedstawienie. Tam czeka go niespodzianka – podczas spektaklu spotyka inne marionetki. Chętnie przyłączyłby się do nich, jednak okrutny dyrektor Karabasz Barabasz pragnie wykorzystać naszego bohatera jako podpałkę do rozpalenia ognia w kominku. Zmienia zdanie, gdy dowiaduje się, że ojcem Buratina jest Papa Carlo, właściciel domu z ukrytymi, sekretnymi drzwiami, które otworzyć może jedynie złoty kluczyk. Buratino będzie musiał pokonać wiele przeszkód, przejść przez Krainę Matołków, Pole Cudów, przechytrzyć podstępnych rabusiów – Lisicę i Kota, by w końcu odnaleźć ów magiczny klucz do szczęścia. Czym jest owo szczęście? Skrzyneczką złotych monet? Bynajmniej! Przekonają się o tym młodzi widzowie odwiedzając Teatr Lalka.

Reżyser i twórcy spektaklu wręcz oczarowują nas przepięknymi, tradycyjnymi marionetkami – Malwiną, Arlekinem, pudelkiem Artemonem, Diabłem, Babą Jagą (zwaną po czesku Jerzy – Babą) i innymi, pozwalają  publiczności poczuć atmosferę i urok dawnego przedstawienia kukiełkowego. Fascynujący teatr cieni; aktorzy wcielający się, bez dodatkowych rekwizytów, w postać żółwia, świeczki, zegara czy lustra; zabawny nauczyciel w wielkim płaszczu, z kieszeniami wypełnionymi uczniami – to przykłady różnych technik teatralnych. Umowność i magia, fantazja wyczarowana z kawałka materiału, są tu tak bliskie wyobraźni dziecka, iż nie potrzebne są jakiekolwiek dodatkowe wyjaśnienia! Starannie dopracowana scenografia, przepiękna muzyka oraz nienaganna dykcja aktorów, ich ciepłe lecz donośne głosy (konieczne, by zainteresować widza w wieku lat kilku), to kolejne atuty, które czynią warszawskiego „Buratina” sztuką niezapomnianą. Spektakl Ondreja Spišaka cieszy się od kilku lat uznaniem krytyków, artystów i – co najważniejsze - widzów, o czym świadczyć mogą: Druga Nagroda dla Ondreja Spišaka za reżyserię oraz Pierwsza Nagroda dla Piotra Nazaruka za muzykę - XII Ogólnopolski Festiwal Teatrów Lalek Opole 2005; Nagroda dla Ondreja Spišaka za reżyserię – XIII Międzynarodowe Toruńskie Spotkania Teatrów Lalek 2006; ATEST – Świadectwo Wysokiej Jakości i Poziomu Artystycznego – przyznany przez Kapitułę Polskiego Ośrodka Międzynarodowego Stowarzyszenia Teatrów dla Dzieci i Młodzieży ASSITEJ.