Teatr nie tylko w kolorach tęczy

Jeden z kluczy do sukcesu to liczba miejsc na widowni ok. stu siedzących ale jak się okazuje miejsca stojące też cieszą się sporym powodzeniem. Stać jest o wiele prościej gdy przedstawienie trwa tyle co droga pociągiem z Katowic do Opola, czyli ok godziny i piętnastu minut, a to średnio dwa razy krócej niż spektakle w opolskim Teatrze Kochanowskiego –  ale wróćmy lepiej na Śląsk...

Druga kwestia to chęć z jaką widzowie przychodzą na weekendowe przedstawienia.     
Entuzjazm publiczności nie jest bezpodstawny, gdyż wynika z szacunku do każdego widza, który w tym wypadku ma pełne prawo, uważać się za klienta kupującego produkt, nawet jeżeli jest to produkt teatralny. Widz stanowi tu podstawę myślenia o teatrze, zatem to myślenie nie może być niczym ograniczane. Szczęśliwie letnie słońce nie uderzyło do głowy organizatorom Lata w Malarni i nie  zapomnieli, że grają dla szerokiej publiczności. Prezentowane spektakle niosą w sobie treści uniwersalne, co sprawia, że czwartkowe dyskusje po przedstawieniach nie są zdominowane przez jakieś teatralne idee, lecz oparte na spostrzeżeniach ludzi, którzy z polityką artystyczną mają  mniej wspólnego niż z wyczuciem dobrego smaku.  Intuicja to z pewnością silna strona śląskiej publiczności, która udowadnia, że dalekie jej ciasne dogmaty dobrego teatru i dobry teatr ciasnych idei.

Sztuki prezentowane podczas Lata w Malarni zyskują przychylność także dzięki  formie, odartej ze zbędnej inscenizacji. Kameralność przedstawień pozwala  na prawdziwie  teatralne obcowanie z dobrą literaturą. Ten wakacyjny teatrzyk  szanuje również autorów lecz nie zapomina tym samym o twórczej interpretacji dramatów. Reżyserzy świadomie wybrali dialog z Pinterem, Rolandem Toporem czy Ericaem Assousaem, a  jednocześnie nie pozostali anonimowi jako twórcy. Rodząca się w ten sposób tendencja, może przynieść ciekawe rezultaty, pod warunkiem, że artyści współpracujący z Malarnią okażą się podobnie myślącą grupą wnikliwych realizatorów. Nie jest to myślenie tendencyjne ani nawet tradycyjne lecz przez redukcję zbędnych zabiegów scenicznych  po prostu skrótowe. Jest to możliwe wyłącznie dzięki umiejętnemu wczytaniu się w sztukę jak  również właściwej reakcji na kulturalne potrzeby mieszkańców regionu. Śląsk czeka na   profesjonalny produkt teatralny, który może okazać się dobrym teatrem!

Zaletą małoobsadowych sztuk prezentowanych w Malarni jest stosunkowo niski koszt eksploatacji. Tańsza produkcja oznacza niską cenę biletów, a niska cena to zwyczajnie więcej widzów. Więcej tramwajarzy, kolejarzy, więcej lekarzy, więcej studentów - to więcej ludzi, dla których robiony jest teatr. Publiczność teatralnego lata z pewnością już wie, że za te spektakle bardziej niż gotówką płaci się wspólną rozmową i wewnętrzną dyskusją – nie ma nic za darmo.  Grzegorz Kempinsky tworząc repertuar wakacyjnej sceny wziął sobie do serca prawdę, że widz, oprócz dziesięciu złotych, musi zapłacić czymś więcej – nową jakością odbioru teatru. 

Kameralność Malarni sprawia, że aktorzy „zmuszeni” są grać prawdziwie, gdyż przez dobrą akustykę i niewielką przestrzeń, fałszywe tony można by usłyszeć w ostatnich rzędach. Dzięki teatralnej społeczności, która podczas tych wakacji jest bardzo wyrazista i liczebna, widz może podejść do aktora i podzielić się swoimi spostrzeżeniami. Wszystkie pytania są dozwolone, o tym widownia już wie. Z każdym kolejnym spotkaniem, kolejni goście co raz bardziej otwarcie rozmawiają z twórcami. Pytania dotyczą spektaklu, który przed chwilą został zaprezentowany, jak również spektaklu, który nieustannie trwa na polskiej mapie teatralnej. Niewielka  kawiarnia to miejsce gdzie da się usłyszeć głosy dezaprobaty wobec faktu, że teatr stał się przedmiotem manipulacji publicznością na skalę ogólnopolską.  Dzięki wakacjom w Malarni i przedstawieniom tworzonym przede wszystkim z pasji do sztuki teatralnej nie zaś do sztuki retoryki politycznej, śląska publiczność ma okazję dostrzec różnice pomiędzy produktem teatralnym, a produktem kłamstwa. Aby rozwiać wszelkie wątpliwości co do intencji twórców, widz w każdej chwili może zapytać:
- Czy Ty jesteś komunistą?
- Nie, ja jestem artystą – odpowiada aktor.