Teatr ślubów i pogrzebów

Niewielka Scena Kameralna Teatru Śląskiego za sprawą ciekawej scenografii zadziwia swoją pojemnością i stanowi bardzo dobre tło opowieści. Opowieści, która z pozoru tylko może wydawać się błaha. Im bardziej akcja się rozwija, tym coraz mniej poczucia, że będzie miło i jedynie przyjemnie. Pierwsza część spektaklu rzeczywiście obfituje w liczne farsowe, czasami niestety słabsze, wydarzenia.

Dwaj przyjaciele Jakobi i Leidental, poświęcają leniwe, długie wieczory na grę w domino. Wydaje się, że będzie już tak zawsze. Jednak Jakobi wpada na szatański pomysł i postanawia zbudować swoje szczęście na nieszczęściu swojego przyjaciela. Poniżając go, będzie mógł poczuć się, choć trochę lepiej. Wszystko jeszcze bardziej się komplikuje, gdy pojawi się niezwykle energiczna Rut, w której sidła wpadnie Jakobi. Jak można się spodziewać, szybko zostanie on mężem Rut. Decyzja o małżeństwie, będąca próbą odejścia od dotychczasowego życia, sprawia, że Jakobi odrzuci przyjaźń Leidentala. Jednocześnie będzie go miał ciągle przy swym boku, a to za sprawą przedziwnej gry apodyktycznej małżonki, która zgodzi się na to, aby Leidentala móc traktować jako swego nieodłącznego przyjaciela. Leidental nie mając nic, ofiaruje im siebie, jako prezent ślubny.

Pełna wdzięku Grażyna Bułka (Rut) tworzy barwną, niejednoznaczną postać. Początkowo wyrachowana, z biegiem czasu ujawniać zaczyna zupełnie inne oblicze.

Za sprawą duszącego się w niecodziennym układzie Jakobiego, ten dziwnie ułożony bezpieczny świat wymknie się wszystkim spod kontroli i doprowadzi do zaskakujących wydarzeń.  Ostatecznie odważny ruch Jakobiego (początkowo bardzo zdominowanego i zastraszonego przez żonę) będzie demaskował pozorność relacji, pustkę oraz paniczny dla każdego z bohaterów strach przed samotnością, a także ludzkie, szczere, i tak głęboko ukrywane intencje Rut.

Jest w sztuce Joanny Zdrady piękna scena, kiedy Jakobi, Rut i Leidenal zastanawiają się, co będą robić, gdy będą już tylko sami. Z chwilą, gdy padają urywane słowa, każdego z bohaterów otacza światło, które gaśnie w momencie, gdy kończy swoją wypowiedź.

Artur Święs (Jakobi) przejmująco wydobywa emocje, które targają jego bohaterem. Początkowo, poddający się zupełnie żonie, z chwilą gdy podejmie próbę walki o swoją godność i niezależność, wywoła lawinę, która sprowokuje każdego z bohaterów do walki o siebie i sprawi, że każdy z nich zda sobie sprawę z tego, w jak beznadziejnym jest położeniu. Nawet tak bardzo poddający się wszystkiemu Leidental będzie mógł zdobyć się na chwilę buntu, gdy zorientuje się, iż będąc, jak sam siebie określił prezentem ślubnym, jest w domu Jakobiego i Rut traktowany przedmiotowo; jak ktoś, na kim mogą wyładować swoje frustracje.

Andrzej Warcaba (Leidental) ujmuje swoją nieporadnością i autentycznością. Jest świetny w scenie, w której nie potrafi poradzić sobie z wolno płynącym czasem.

Wielką zaletą przedstawienia jest to, że będąc opowieścią o pogmatwanych relacjach międzyludzkich, o przemożnej potrzebie ucieczki od samotności, o znoszeniu upokorzeń w imię pozornego w końcu braku samotności, jest wciąż pełne humoru. Humor ten niestety chwilami ociera się niebezpiecznie o przewidywalną farsę.