Tiger Lillies, czyli artystyczny hardcore
30. Przegląd Piosenki AktorskiejObok Tiger Lillies nie da się przejść obojętnie. Ich sztuka jest przerysowana, kompletnie odjechana i balansuje na granicy dobrego smaku
... Nie, nie balansuje - twórczość trójki londyńczyków zdecydowanie tę granicę przekracza. Można zachwycić się ich czarnym humorem, śmiać z ich piosenek i gagów, można skrzywić się, widząc na scenie perkusistę Adriana Huge\'a puszczającego bąki czy jedzącego własne odchody wyciągnięte z muszli klozetowej (zagrał, siedząc na niej cały piątkowy koncert), niektórych obruszy widok Martina Jacquesa wymachującego czarnym, gumowym członkiem. Ale jedno jest pewne: Tiger Lillies są "jacyś". Z wdziękiem, w stylu dawnego jarmarcznego kabaretu, uzbrojeni w doskonały muzyczny i aktorski warsztat.
W piątek w Imparcie wspierał ich w tym Mister Punch, upierdliwa, obleśna pacynka rodem z XVII- i XVIII-wiecznych dziecięcych kabaretów, i biuściasta, ubrana głównie w gorset i bieliznę aktorka przypominająca "pin-up girl" z rozkładówki pisma dla mężczyzn sprzed kilku dekad. Wspólnie stworzyli show, który przeniósł publiczność w świat Tiger Lillies. Tam głośno śpiewa się o martwych dzieciach ("Baby\'s Dead"), permanentnym obżarstwie ("Gluttony") czy totalnej złości, wręcz nienawiści ("Angry"). Krzyki na scenie, dosłowność w tekstach, żadnej taryfy ulgowej wobec publiczności - kiedy np. Tiger Lillies śpiewają o seksie, siedząca na pianinie aktorka ilustruje nam tekst piosenki. W prostocie, obleśności i artystycznej prowokacji londyńczycy są mistrzami. Można się oburzyć, zniesmaczyć albo wejść w ten ich pokręcony, przerysowany świat i bez mrugnięcia okiem kupić w całości twórczość tego jedynego w swoim rodzaju tria, nagradzając ich rzęsistymi brawami. Tak było w piątek w Imparcie - publiczność PPA bez wątpienia kupiła świetny, kompletny i niepowtarzalny show Tiger Lillies.
