Trudniej niż w „Tańcu z gwiazdami”

Mimo, iż to spod jej ręki wyszły takie obrazy taneczne, jak finał "Mojej ABBY" czy menuet w scenie balu u Senatora w "Dziadach", recenzenci nie poświęcają zbyt wiele miejsca pracy choreografa. Nic więc dziwnego, że Anna Majer już na początku spotkania podziękowała za zaproszenie i możliwość podzielenia się swoją wiedzą z zebranymi na widowni uczniami, którzy mogli pytać o wszystko. Podobnie, jak miało to miejsce w trakcie spotkania z Grzegorzem Kempinskym, młodzież szczelnie wypełniała każdy centymetr Sceny Kameralnej.

W Teatrze Śląskim Anna Majer współpracowała z takimi reżyserami, jak Bogdan Tosza („Wiśniowy sad”), Irena Jun („Ballady i romanse”), Dariusz Banek („Ręce na szyję zarzucić”), Bartosz Zaczykiewicz („Żelazna konstrukcja”), Krzysztof Babicki („Wyzwolenie”, „Dziady”), Tadeusz Bradecki („Żołnierz królowej Madagaskaru”, „Polterabend”) i Katarzyna Deszcz („Moja ABBA”). Z nią mieli okazję zetknąć się również dyplomanci Studium Aktorskiego („Historia”, „Achilles i panny”). Teraz Anna Majer pracuje nad choreografią do kolejnej premiery na katowickiej scenie – „Siły przyzwyczajenia” Thomasa Bernharda w reżyserii Joanny Zdrady. W trakcie spotkania w SWoT zdradziła, że grającą w tym spektaklu Błazna Barbarę Lubos czeka bardzo trudne zadanie taneczne, zaprezentowała także, jak można za pomocą ruchu pokazać uśmiech postaci.

Anna Majer nie planowała, że zostanie choreografem - chciała tańczyć. Tańczyła od dziesiątego roku życia i uczyła się w bytomskiej Ogólnokształcącej Szkole Baletowej, ale wskutek wypadku musiała pożegnać się ze światem puent, paczek i piruetów. Została nauczycielem tańca, pedagogiem baletu i wykładowcą Akademii Wychowania Fizycznego, gdzie prowadziła przedmiot pod nazwą „artystyczne formy aktywności ruchowej”. Później w jej życiu pojawił się teatr. Pierwszym sukcesem Anny Majer była nagrodzona Złotą Maską choreografia do „Bolera” w wystawianych w Operze Śląskiej „Obrazach baletowych”. Choreografka lubi, gdy reżyser podczas pierwszego spotkania precyzyjnie określa, o co mu chodzi. Sama twierdzi, że w jej pracy nie ma reguły – czasem twórcy pozostawiają jej swobodę, czasami ingerują. Gdy okazało się, że w „Dziadach” bohaterowie mają tańczyć, mówiąc tekst, trzeba było nieco zmienić układ taneczny. Anna Majer nie obawia się pracy z amatorami: wystawiany przez nią „Kot w butach” był spektaklem interaktywnym (publiczność włączana była w akcję przedstawienia, najlepiej reagowały dzieci), w którym znalazło się miejsce zarówno na tekst i postaci znane z bajki, jak i na muzykę elektroniczną i tancerzy break dance z młodzieżowej grupy „Poza zasięgiem”. Podziwia aktorów, którzy potrafią nie tylko pięknie tańczyć, ale i na ruch nałożyć jeszcze postać.

W pewnym momencie nastąpiło przejście od teorii do praktyki: ochotnicy pod okiem Anny Majer mogli spróbować swoich sił na scenie. Zobaczyliśmy pełen drzew i rozmaitych zwierząt las, w którym Alina spotykała Balladynę, parę tańczącą tango (w trakcie tańca partnerka miała mdleć z rozkoszy) i młodych mężczyzn, prezentujących etiudę na temat „jak siada dżentelmen”. We wtorkowe popołudnie Anna Majer dała się poznać jako niezwykle ciepła osoba (uśmiech nie schodził z jej twarzy), która jeszcze przed oficjalnym rozpoczęciem spotkania nawiązała znakomity kontakt z młodą widownią. Udało jej się zainteresować młodych ludzi, nic więc dziwnego, że spotkanie zamiast 45 minut trwało około 90. Te spędzone na Scenie Kameralnej prawie dwie godziny nie tylko potwierdziły, że taniec wciąż ma się świetnie, lecz przypomniały również, że droga na scenę jest dużo trudniejsza niż wskazywałyby na to programy typu „Taniec z gwiazdami”.