Turbulencje w National Theatre

24 stycznia o godzinie 19.00 we wszystkich placówkach biorących udział w wydarzeniu z cyklu „National Theatre Live", można było zobaczyć adaptację osiemnastowiecznego klasyku Richarda Sheridana „The Rivals". „Jack Absolute Flies Again" to dzieło Richarda Beana i Olivera Chrisa, wystawiane na żywo w londyńskim National Theatre w reżyserii Emily Burns. Na początku sztuko-seansu wyświetlony został kilkuminutowy film, w którym twórcy mieli okazję opowiedzieć o procesie i kulisach powstawania spektaklu, przygotowując przy tym widzów na sporą dawkę humoru.

Humor rzeczywiście jest i jest klasycznie brytyjski, bo prezentowa historia ma miejsce w XIX wieku, a konkretnie w 1940 roku podczas bitwy o Anglię. Opowiada o przygodach pilotów RAF'u stacjonujących w posiadłości Pani Malaprop (Caroline Quentin) – wdowy, która ma tendencje do przekręcania trudniejszych wyrazów. I jak na komedię pomyłek przystało, w sztuce niewiele jest wątków patriotycznych, bo cała akcja to plątanina niegroźnych podstępów, żartów i miłosnych uniesień.

Przyczyną chaosu pośród pilotów jest uczucie, jakie tytułowy bohater - Jack Absolute (Laurie Davidson), żywi do dobrze sytuowanej Lydii Languish (Natalie Simpson). Jej jednak nie interesuje związek z zamożnym pilotem, swój czas wolałaby spędzać hodując cytrusy na północy kraju razem z mechanikiem Jacka - Dudleyem Scunthorpem (w tej roli Kelvin Fletcher). Niestety obiekt westchnień Lydii od dawna zakochany jest w pomocy domowej - Lucy (Kerry Howard), która jak sama przyznaje publiczności, jest kołem napędowym tej sztuki i obowiązkiem jej postaci jest dostarczyć liścik miłosny do niewłaściwej osoby, czy rozpuścić kuriozalną plotkę.

Trudno się nie zgodzić, bo Lucy naprawdę była kołem napędowym sztuki. Kerry Howard odegrała rolę wścibskiej pokojówki z dużym zaangażowaniem i skupiła oczy wszystkich widzów na swojej bohaterce. Energiczne krzyki, szepty i knucia sprawiają, że szybko staje się ulubioną postacią, wyraźnie wybijającą się na tle innych. Uwagę przykuwała również scenografia (Brigitte Reiffenstue), która przemyślana w najmniejszym szczególe współgrała z aktorami, podkreślając wydarzenia mające miejsce na scenie. Zbędne wydawały się natomiast pełnoekranowe wizualizacje walki bohaterów w powietrzu. Jeżeli był to pomysł na ożywienie fabuły, niestety nie spełnił swojej funkcji, bo zachęcał raczej do „odlecenia" myślami.

Inne ulepszenia mogłyby się zdecydowanie przydać – bo chociaż reżyserka zadbała o aspekt humorystyczny, sztuka była wyjątkowo przewidywalna. Zabawna historia miłosna, próba liberalnej parodii, która kończy się niestety banalnie – młoda kobieta ostatecznie poślubi zamożnego kochanka, odrzucając swoje wcześniejsze wartości, pokojówka zostanie z mechanikiem i nic właściwie się nie zmieni. Jedynym zaskoczeniem była bomba, jaką na publiczność twórcy zrzucili już na końcu. Gwałtownie wymuszona zmiana tonu, która najprawdopodobniej miała wywołać wybuch łez, pozostawiła jedynie niesmak i wrażenie emocjonalnej manipulacji widzami.