Tydzień z Teatrem Polskim w Warszawie

Będą to:

Końcówka – 1 kwietnia 2016, godz. 17:00 oraz godz.20:00

„Końcówka" należy do najwybitniejszych utworów Samuela Becketta. Po raz pierwszy wykonano ją w 1957 r. w Royal Court Theatre w Londynie przez francuski zespół w języku oryginału. Rolę Hamma kreował reżyser przedstawienia – Roger Blin, któremu autor zadedykował utwór. W roku 1967 dramat ten został zrealizowany przez samego autora po niemiecku, w Schiller-Theater w Berlinie Zachodnim. Do dziś nie schodzi ze scen całego świata. Polska prapremiera miała miejsce niemalże zaraz po powstaniu dzieła – w roku 1957 w krakowskim Teatrze 38 Waldemara Krygiera.

Tytuł wersji francuskiej brzmi „Fin de partie", co znaczy dosłownie „koniec partii"; tytuł wersji angielskiej – „Endgame", co z kolei odpowiada polskiemu „koniec gry" lub „gra końcowa". Oba wyrażenia należą do języka szachowego i oznaczają ostatnią część rozgrywki. W języku polskim wyrażeniom tym odpowiada słowo „końcówka". Z jednej strony, jest ono nawet nieco bogatsze od wyrażeń oryginalnych, z drugiej, nieco uboższe, przez to, iż nie zawiera w sobie tego elementu, jakim jest pojęcie „gry", „partii", które dla sztuki jest niezwykle ważne.

Wszystkie imiona postaci są znaczące. „Nagg" to przetworzony skrót niemieckiego Nagel (gwóźdź). „Nell" fonetycznie zbliżone jest do angielskiego nail (gwóźdź, ćwiek). „Clov" fonetycznie równa się angielskiemu clove (przyległy, wierny, nie odstępujący), a jednocześnie zbliżone jest do francuskiego clou (gwóźdź). „Hamm" fonetycznie równa się angielskiemu ham (szynka, czyli mięso trefne), jednocześnie stanowi skrót angielskiego hammer (młotek) oraz łacińskiego hamus (hak), brzmi wreszcie jak imię biblijnego Chama. Ten aspekt imion, który sprawia, że łączy się je z pojęciami gwoździa i młotka (trzy ćwieki i młot), stanowi podstawę do kolejnego, ogólniejszego skojarzenia – z misterium Ukrzyżowania.

„Chwila za chwilą, [...] a na to, by życie się z tego złożyło, życie całe się czeka."
Samuel Becket „Końcówka"

Królowa Śniegu - 2 kwietnia 2016 , godz. 18:00

„Królowa Śniegu" to opowieść o miłości, przyjaźni i dorastaniu do odpowiedzialności, ale też o rozpoznawaniu dobra i zła w świecie, w którym coraz trudniej być dzieckiem.
W beztroski, bezpieczny świat Kaja i Gerdy wkracza Królowa Śniegu. Odmienia serce małego chłopca, który nagle zaczyna patrzeć na świat oczami dorosłych. Staje się obcy, obojętny, samolubny, wreszcie znika – wybiera życie w dalekiej, pięknej, ale odludnej krainie u boku Królowej Śniegu. Jego mała przyjaciółka Gerda postanawia sprowadzić go do domu...

„Królowa Śniegu" – jedna z najpopularniejszych baśni Hansa Christiana Andersena – w wielu z nas budzi wspomnienie pierwszej książki i pierwszych wzruszeń literackich, stąd też spektakl, mimo, że kierowany jest przede wszystkim do dzieci w wieku szkolnym (od 5 lat), zainteresuje również starsze rodzeństwo i rodziców.

Emigranci – 3 kwietnia 2016, godz. 19:00

Tytułowi emigranci, intelektualista AA i przeciętny zjadacz chleba XX, wynajmują wspólnie skromne mieszkanie w bliżej nieokreślonym kraju. Być może żyją na obczyźnie, a może nie musieli nigdzie wyjeżdżać, by czuć się obco... Połączeni przez przypadek – dążący do niezależności, a jednak skazani na wspólne bytowanie – prowadzą ze sobą i przeciwko sobie okrutną grę pozorów.
Sztuka Sławomira Mrożka dotyka problemu naszej tożsamości. Emigracja od kilku stuleci wpisana jest w historię naszego kraju – również tę najnowszą. Po 25 latach zmieniły się powody i formy emigracji. Znanym rozterkom towarzyszą nowe pytania. Co oznacza dla nas patriotyzm? Jaką wartość ma tradycja i odrębność kulturowa? Czy przestajemy „być", a chcemy już tylko „mieć"? Czy potrafimy czerpać z doświadczeń historycznych? Czy coś zmieniło się w hierarchii naszych wartości?

Burza – 5 kwietnia 2016, godz. 19:00

„Burza", zaliczana do gorzkich komedii, uznawana jest za szekspirowskie pożegnanie z teatrem. Napisana w 1611 roku pozostaje do dziś jedną z najbardziej lubianych sztuk dramatopisarza. Za czasów Szekspira była echem powszechnej wiary w moc czarów, wyrazem fascynacji światem nadprzyrodzonym, ale też światem realnym, którego granice poszerzały kolejne odkrycia geograficzne. W czasach postimperialnych wykorzystywano ją do obnażenia i potępienia okrucieństw kolonializmu. Dziś staje się przyczynkiem do rozważań o naturze władzy, sile wyobraźni, istocie szczęścia, miłości, zdrady i przebaczenia, ale też o relacjach łączących twórcę, dzieło i jego odbiorców.
Alonso – król Neapolu, jego brat Sebastian i syn Ferdynand wraz z dworem, powracają statkiem z Tunisu, gdzie uczestniczyli w zaślubinach córki Alonsa z tamtejszym władcą. Na pokładzie statku jest również Antonio, zasiadający na tronie Mediolanu po tym, jak 12 lat temu wygnał z kraju prawowitego króla – swego brata Prospera. Nikt nie wie, że Prospero i jego córka Miranda, wysłani na pewną śmierć, dobili do brzegów niewielkiej wyspy, gdzie Prospero sprawuje władzę nad duchem Arielem i kalekim, półdzikim Kalibanem. Dowiedziawszy się o przepływającym w pobliżu wyspy statku Alonsa, Prospero obmyśla zemstę – rozkazuje Arielowi by wywołał burzę...