Tylko zima z Mikołajem...

Na scenie spotkały się ze sobą postaci ze znanych bajek. Był wśród nich pogodny Bałwan, który świąteczną piosenką rozpoczął spektakl. Był groźny wilk z bajki o Czerwonym Kapturku, którego ciemny skórzany ubiór i chropowaty głos przypominał współczesną postać rockmana. Znalazły się wśród nich także: postać tajemniczej Czarownicy, błyskawicznie przemieszczającej się na swej magicznej miotle, jak i „długouchego” Królika, którego duże i głośne susy skutecznie bawiły przybyłych. Pojawił się drobniutki Nowy Roczek w mikołajowym przebraniu z balonikiem w dłoni, którego łamiący się dziecinny głosik budził w nas czułość i sympatię. Był również uwielbiany przez wszystkich Święty Mikołaj, bez którego ten świąteczny spektakl nie miałby racji bytu. Nie sposób nie wspomnieć też o Pleciudze - małej złotowłosej dziewczynce, która swym ciągłym znikaniem powodowała ogólne zamieszanie i angażowała w poszukiwania niemalże każdego młodego uczestnika spektaklu.

Zwinna Pleciuga wciąż płatała nam figle, krążąc po scenie i skrywając się w różne zakamarki. Zgromadzone dzieci pomagały bohaterom w poszukiwaniach skradzionych Mikołajowi sań pełnych gwiazdkowych prezentów i wskazywały im trop ukrywającej się dziewczynki. Z emocjonalnym zaangażowaniem uczestniczyły w przedstawieniu. Zachowanie poszczególnych postaci budziło sympatię bądź dezaprobatę dzieci, co odzwierciedlało się w ich żywiołowych reakcjach - krzyczały, klaskały, bądź głośno się śmiały.  

Przedstawienie utrzymane zostało w klimacie świątecznym. Na scenie pojawił się śnieg, przyprószone nim małe chatki, no i oczywiście…wielki Bałwan i Mikołaj. Nie na darmo przecież śpiewamy, że „tylko zima z Mikołajem jest pachnącym ciepłym majem”. I właśnie tak możemy poczuć się podczas tego spektaklu - spektaklu  pełnym ciepła, stwarzającym poczucie bezpieczeństwa i nieco magiczną aurę. Magiczny jest ten prosty, kolorowy dziecięcy świat, w którym triumfują radość i dobro.

Dla mnie była to ciekawa przygoda z bajką, która pozwoliła mi na chwilę beztroski, zabawy i wspomnień. Jeszcze nie tak dawno sama należałam do grona przedszkolaków, a teraz jako dorosła osoba równie entuzjastycznie jak oni oglądałam to przedstawienie. Ten świat nie stwarza bowiem barier i jest otwarty dla każdego, podobnie jak drzwi Pleciugi, w której przecież opowiada się najciekawsze bajki…  

I trochę mi smutno, że tak lubiany przeze mnie teatr mało przychylnie wita w swym wnętrzu młodych krytyków. Już kolejny raz spotkaliśmy się z niemiłym powitaniem i ofiarowano nam narożne miejsca przy wyjściu, skąd odbiór sztuki przecież najsłabszy. Liczymy dlatego, że nasze kolejne wizyty spotkają się z większym entuzjazmem i uznaniem dla naszej nietuzinkowej skądinąd pasji.