W poszukiwaniu szczęścia

Gdy gaśnie światło i milknie rozentuzjazmowana młoda widownia, w sali teatralnej rozbrzmiewa donośne chrapanie bohatera. Jego ekspresja powoduje salwę śmiechu wśród dzieci. Żywe reakcje publiczności będą towarzyszyły aktorom do końca i w tym, między innymi, tkwi siła spektaklu. Poznajemy dwóch przyjaciół, klaunów Kuma i Pluma. Bohaterowie są swoimi przeciwieństwami. Kum (Rafał Hajdukiewicz) jest żywiołowym myślicielem, który wstaje skoro świt, gimnastykuje się i wciąż ma nowe pomysły. Z kolei Plum (Katarzyna Klimek) to lekkoduch, który wciąż by spał, jadł placki i bawił się. Za pomocą tak skonstruowanych bohaterów młody odbiorca z łatwością odbiera przesłanie, które zachowanie jest właściwe. W pokoju klaunów znajduje się magiczna szafa, dzięki której urzeczywistnia się świat marzeń bohaterów. Za pomocą czarodziejskiego mebla zostaje także symbolicznie zmienione miejsce akcji – bohaterowie przenoszą się do kuchni lub ogródka. Kum poszukując odpowiedzi na pytanie „co jest w życiu najważniejsze”, łapie się różnych pomysłów. By wyhodować kwiaty w ogródku, ważna jest cierpliwość, aby nie zjeść wszystkich placków, istotna jest silna wola. Ważne jest by cieszyć się życiem, aby doceniać chwilę, gdy świeci słońce, ale czy to jest najważniejsze? 

W świecie Kuma i Pluma pojawiają się także inni bohaterowie. Jest ślimak, który wciąż się spieszy, żaba, która nieustannie na coś czeka, a także grono rozśpiewanych ptaków. To postaci, które pośrednio również mówią o tym co jest istotne w życiu. Jednak do sedna problemu docieramy w momencie, kiedy Kum znika, a Plum poszukując przyjaciela, przekonuje się, że w życiu najważniejszy jest drugi człowiek. Utrata przyjaciela wiąże się z utratą szczęścia. Kiedy nie mamy z kim dzielić trosk i przyjemności, życie przestaje nas cieszyć.

Aspekty formalne spektaklu są rewelacyjne i zasługuja na wypunktowanie. Grę aktorską połączono z konwencją teatru lalkowego - pojawiają się sympatyczne pacynki. Dodatkowo historia została wzbogacona o wyświetlaną z projektora animację. Forma przedstawienia nie pozostawia czasu na nudę, cieszy oko, ale również wymaga od widza ciągłej uwagi. Atrakcyjność realizacji przekłada się na żywy udział publiczności. Tego rodzaju synkretyzm formalny stawia czoło współczesnej kulturze multimedialnej, pochłaniającej dziecięcą wyobraźnię. Przedstawienie odniosło sukces, o czym świadczy wypełniona po ostatnie rzędy zadowolona widownia.