Wyprawa poszukiwawcza na rockową nutę

Choć sam tekst wprowadził mnie w pewne zakłopotanie, to forma oczarowała (prawie) zupełnie. Kilka pomysłów z tego spektaklu na pewno pozostanie na długo w mojej pamięci, gorzej pewnie będzie z treścią.

Przejdźmy jednak do meritum. Bohaterem „Białych baloników" jest Piotruś - chłopiec, który nie potrafi pojąć, dlaczego nagle z jego życia zniknął ukochany tata. Czy to możliwe, że stracił grawitację, lecąc do Australii? Ojciec co jakiś czas utwierdza syna w tym przekonaniu, przysyłając listy i pisząc o dziwnej planecie, na której rzekomo wylądował. Piotruś, oczytany zapewne z literaturą SF, potrafi w to uwierzyć, niepokoją go jednak wzmianki o „pewnej miłej pani". Tata pisze, że szuka siebie... Czy trzeba to robić aż tak daleko?!

Mama zaś nie potrafi się pozbierać po odejściu męża. Jest samotna, apatyczna, popadła w depresję. Piotruś, widząc ją w takim stanie, postanawia „wziąć sprawy w swoje ręce" i wyrusza na wyprawę poszukiwawczą. Nie robi tego jednak sam: zabiera ze sobą, o święta abstrakcjo!, gadającą Skarpetkę Taty! (Tutaj mała dygresja: ukłon w stronę trzyosobowej Grupy Mixer za kostiumy. Aktor w tej roli rzeczywiście wygląda jak gigantyczna skarpeta!). Są różne sposoby na to, by znaleźć się bliżej nieba. Piotruś próbuje bezskutecznie wzlecieć na własnoręcznie wykonanych skrzydłach; myśli o skoku z największego budynku w mieście, ale budowla sama uświadamia mu, iż nie jest to najlepszy pomysł. Tak, tak! Drapacz chmur również zabiera głos. To dżentelmen w niewiarygodnie wysokim cylindrze z oknami i anteną na szczycie. Zajmuje się... zabawianiem pań, czyli drapaniem chmur! Oj, robi wrażenie!

Zaraz potem Piotruś i Skarpetka trafiają do świata Wielkiej Mammy. To taka szczęśliwa kraina, o jakiej marzą dzieci. Tam spełniają się marzenia, można robić, co się chce:
„Dobrze z Mammą jest,
Lekko z Mammą jest.
Można bekać, puszczać bąki,
Można zjadać sopli strąki".
Właśnie tacy smutni Piotrusiowie i Helenki, dla których rodzice nie mają czasu, trafiają tam. Nie wiedzą tylko, że świat ten jest złudny i tak samo zakłamany, jak świat dorosłych. Na szczęście jest dziewczynka z procą, która nie pozwala chłopcu na zapomnienie o realnym świecie. Finał tej opowieści jest zwieńczeniem najlepszego z możliwych scenariusza. Piotruś miał szczęście...

Spektakl ma dość charakterystyczną rytmikę, która z jednej strony porządkuje go, a z drugiej wprowadza pewien chaos znaczeniowy i odbiorczy. Mniej dynamiczne sceny z życia i wędrówki Piotrusia (na tle szarej kurtyny z namalowanym budynkiem) przetykane są obrazami z Wielkiej Mammy: fioletowy „Pies, który nie ma ogona" jest łasy na pieszczoty, pyszni się tu soczysta trawa, jest kolorowo, miękko i puszyście, a Białe baloniki byczą się beztrosko, wykonując od czasu jakiś taniec i grając w „Sprawdź, czy szczęście masz". Jest też Pan Balonikarz, który tą słodkościo-cukierkowatością kieruje. No i najważniejsze: muzykę na żywo wykonuje zespół Zezowate Rybki (błyszcząco-łuskowate kostiumy oszałamiają!). Grają na rockową nutę, z mocnym bitem i równie mocnym kobiecym wokalem:
„Zapomnij o świecie na dole, zapomnij o smutku i łzach [...]
Zaufaj Mammie i nam, od dzisiaj czeka cię raj".
To powtarza się jak mantra. Trzeba tylko wiedzieć, że nie w zapomnieniu ukrywa się prawdziwe szczęście.

Na koniec jeszcze post scriptum: projekcja czarno-białego filmu o Tadeuszku - synu naukowca, który z nadmiaru wiedzy zapomniał, że jest ojcem. To jednocześnie historia Pana Balonikarza, ratującego smutne dzieci. Intencje miał dobre, ale gorzej było z wprowadzeniem ich w życie. Atrakcją w tym filmowym wtrąceniu są podkładane na żywo dźwięki.

Forma jest nowatorska, wielotworzywowa i atrakcyjna, zaś tekst momentami bywa zbyt naiwny i prostolinijny. Skontrastowanie dwóch światów, z których dla czwartoklasistów zasiadających na widowni ten rozkrzyczany, roztańczony i kolorowy jest na pewno bardziej atrakcyjny, może przyćmić prawdziwe przesłanie i sens tekstu. Wiele, jak sądzę, zależy od dorosłych, którzy dzieciom ów sens będą chcieli wyjaśnić. Jeżeli w istocie tacy się znajdą...