Zaproszenie na "Ślub"
"Ślub" - reż: Waldemar Modestowicz - Teatr Polski w SzczecinieTeatr Polski w Szczecinie zaprasza nas na "Ślub" Witolda Gombrowicza w reżyserii Waldemara Modestowicza. Zaproszenie warto przyjąć już dla samego faktu, że przedstawienie to zdobywca Bursztynowego Pierścienia 2009.
„Ślub” to jeden z najważniejszych polskich, a nawet europejskich dramatów. To również bardzo trudny spektakl do wystawienia- dlatego, że całość akcji dzieje się w głowie głównego bohatera- Henryka.
W dramacie Gombrowicza od samego początku jasne jest, że Henryk śpi, a całość wydarzeń to dzieło jego fantazji. Przedstawienie jest nieco inaczej skonstruowane. Widzowie początkowo nie wiedzą, co jest fikcją, a co prawdą. Mężczyzna na początku sceny budzi się sam nie wiedząc gdzie- czy w swoim śnie, czy w rzeczywistości. Zabieg ten potęguje napięcie i sprawia, że widz poznaje świat oczami pierwszoplanowej postaci. O tym, że wszystko co się dzieje jest wytworem jego umysłu przekonujemy się wraz z nim.
Nie można nazwać „Ślubu” wierną adaptacją teatralną sztuki Gombrowicza. Reżyser wiele elementów pominął- nie znajdziemy tu kreowania postaci, manifestu komunikacji przez dotyk. Kosztem tych rzeczy skupiono się na innej równie ważnej kwestii- religii. Główny bohater na naszych oczach uświadamia sobie, że Bóg nie jest nadrzędną wartością, jego obraz ulega deformacji. Kościół i wiara chrześcijańska tracą swoje klasyczne, uniwersalne i patetyczne znaczenie. Stają się wytworem człowieka…
Aktorzy posłuchali rad mistrza i zastosowali jego wytyczne do swojej gry. Gombrowicz nakazywał bowiem osobom grającym na scenie na przestrzeganie zasady sztuczności. Według niego była ona niezbędna do utrzymania całej konwencji. Sztuczne są więc partie dialogowe, gesty, wizerunki postaci. Zabieg ten pozwala nam spostrzec i poczuć się jak w wizji sennej i potęguje parodię utworu.
Reżyser mocno podkreśla to, co w dramacie Gombrowicza jest najbardziej istotne. Nasze zachowania często są nieprzewidywalne, robimy coś pchani jakimś wewnętrznym głosem, nasze reakcje często zaskakują nas samych. I tak działa też Henryk.
Myślę, że opowiadanie treści przedstawienia mija się z celem- każdy zna ją choćby z szkolnych murów. Tym którzy zapomnieli o „gębach”, „palicach” i „dotknięciach” polecam „Ślub” w szczecińskim Teatrze Polskim.
