Zmęczona byciem sexy

Olga Adamska w ostatnich trzech latach stała się mistrzynią monodramów. Kiedy trzy lata temu pojawiła się w spektaklu „My hrabiny nie płaczemy" autorstwa Anny Ołów-Wachowicz, zachwyciła widzów brawurowym wykonaniem. Inteligentny humor tekstów, które Ania Ołów-Wachowicz tworzyła najpierw w internecie, a potem zamieniła je w formę teatralną, świetnie sprawdził się na scenie. Współpraca obu pań okazała się udanym eksperymentem, więc nic dziwnego, że po trzech latach pojawiła się kontynuacja.

Ale po drodze Oldze Adamskiej zdarzyła się „Frida. Kolekcjnerka z Westendu", spektakl wyprodukowany przez szczecińską Willę Lentza, gdzie aktorka wciela się w postać historyczną, związaną ze Szczecinem. W tym spektaklu Olga Adamska autentycznie rozkwitła i wzniosła się na wyżyny aktorskie. Zagrała Fridę młodą i beztroską, Fridę dojrzałą, przeżywającą problemy rodzinne i ogólnospołeczne, oraz Fridę starą, przytłoczoną życiem.

Była też „Aleja zasłużonych" w Teatrze Polskim, spektakl, który co prawda nie jest monodramem, ale kameralnym przedstawieniem, w którym Olga Adamska gra główną rolę i jest zdecydowanie najmocniejszym ogniwem tego spektaklu. Tutaj aktorka zmienia się w szarą myszkę, niedbale ubraną z przylizanymi tłustawymi włosami i ziemistą cerą, a jednocześnie bije od niej jakiś wyobrażony blask, który wynika z talentu i umiejętnego poprowadzenia roli.

I po tym wszystkim wraca hrabina. "Hrabiny przodem" to dalszy ciąg monologów o tajemnicach kobiecości, związków i nieubłaganym upływie czasu. W drugiej części bohaterka wydaje się być dojrzalsza i może odrobinę spokojniejsza, bardziej refleksyjna.

Zaczyna od tekstu "jestem zmęczona byciem sexy". To takie ludzkie, bardzo kobiece. To pokazuje, w jakim napięciu żyje każda kobieta. Jak bardzo musi się starać, żeby zadowolić wszystkich wokół, a przede wszystkim samą siebie. Bo kobieta musi się starać bardziej. Żeby dobrze wyglądać, żeby się podobać, żeby nie wypaść z obiegu. A jednocześnie im bardziej się stara, tym więcej nie wychodzi. W walce o doskonałość, tę doskonałość tracimy.

Olga Adamska umiejętnie wyłapuje wszystkie te niuanse. Jest zabawna, ironiczna, ale też wkracza w rejony smutku i melancholii. Spektakl składa się z krótkich scenek, które skrzą się humorem, pełno w nich ciętego dowcipu, ale też gorzkich refleksji na temat codzienności kobiet. Aktorka bezbłędnie porusza się w każdym poruszanym temacie ubierając bohaterkę w odpowiednie gesty, miny i choreografię. Wszystko tu ma znaczenie.

Mimo że Olga Adamska jest królową sceny, to nie jest na niej całkiem sama, bo towarzyszy jej dwóch muzyków - Aleksander Górny na kontrabasie i Roman Rydz na akordeonie. Podobnie jak w pierwszej części hrabin, wciąga ich do niektórych scenek czyniąc z nich równorzędnych aktorów i ubarwiając przedstawienie. A pod koniec, niczym rasowy wodzirej, wciąga do zabawy również publiczność, namawiając do wspólnego śpiewania.

Po spektaklu usłyszałam tekst jednej z widzek: „Olgę można jeść łyżkami". Można i nie tylko w tym spektaklu, ale w każdym z wymienionych wyżej. To dojrzała aktorka, absolutnie świadoma tego, co robi na scenie, i tego, co chce na niej osiągnąć.

A sam spektakl jest słodko-gorzki. Jak życie.

Obsada: Olga Adamska, Aleksander Górny - kontrabas, Roman Rydz - akordeon.

Tekst: Anna Ołów - Wachowicz, reżyseria: Arkadiusz Buszko, kostium: Sylwia Majdan, grafiki: Anna Bal, zdjęcia: Anna Matysiak, Łukasz Krytkowski.