Życie szansą jest zabawy

Plum (Katarzyna Klimek) zaś jest jego przeciwieństwem - nie garnie się do pracy, szybko się zniechęca, jest niecierpliwy, a jego ulubioną czynnością jest spanie. Obrazuje to już pierwsza scena, gdy Kum mówi do Pluma: "Dzionek jak z marzonek, a ty chraponek!"

Otóż to! I już tutaj ujawnia się niezwykły talent słowotwórczy Kuma. Zetkniemy się z nim nieraz, ale najznamienitszym przykładem jest chyba wyrażenie: „najogródkowaczniejszy ogródkownik". To prawdziwa przyjemność słuchać takich dziwactw, a zaznaczyć warto, że dramat został przetłumaczony z języka słowackiego.

Kum zadaje sobie pytanie o to, co jest w życiu najważniejsze. W zależności od sytuacji znajduje różne odpowiedzi, jak na przykład: „Najważniejsze, żebyśmy nie stali się słoniami"; innym razem ważne jest rośnięcie, kiedy indziej znów mieć silną wolę albo odwagę. Dla ptaków ważne jest latanie, dla żółwia - stanie w miejscu, a dla ślimaka... spieszyć się. Mimo tych wniosków Kum nie ustaje w poszukiwaniach, gdyż wciąż coś nie daje mu spokoju. Wreszcie odkrywa, że najważniejszym w życiu jest cieszenie się z tego, co się ma - z radosnej chwili, błękitnego nieba i przyjaciela:

"To lubienie jest Kuma,
a jak Kuma to i Pluma.
To lubienie wszystkiego
i cieszenie się z tego."

Taka jest w skrócie fabuła. Ale to trzeba samemu zobaczyć, by docenić formę tego niezwykle barwnego, różnorodnego i pozytywnie zakręconego spektaklu. Oprawiony jest piękną, zróżnicowaną stylistycznie muzyką: od ska, przez rock\'n\'rolla i tango do jazzu. Większość utworów jest dobrze i wyraźnie wyśpiewana przez aktorów. Scenografia, jak już wspomniałam, jest oszczędna, jednak dzięki prostym zabiegom pełni wiele funkcji: szafa może być kuchnią, ogrodem, kryjówką duchów czy szafą po prostu. Trzy razy na scenie pojawia się ekran, na którym wyświetlane są animacje nawiązujące do spektaklu, dopowiadające dodatkowe sceny. Bierze tu udział kilka rodzajów „aktorów" - ludzie, pacynki, płaskie lalki, maski, czarny teatr, w którym nie widać osób animujących lalki. Oprócz tytułowych bohaterów, występujących pod różnymi postaciami, w przedstawieniu biorą udział ptaki, żółw i ślimak, który „strasznie się spieszy". Nie ma czasu na nudę. Nie ma ani chwili na wzięcie głębokiego oddechu.

Do tego jeszcze emocje: jest i śmiech, i miejsce na wzruszenie, zabawę i strach tak bardzo przez dzieci lubiany. Gdy na scenie zapada ciemność, a z szafy nagle wyfruwają różnorakie zjawy, na widowni słychać piski przerażonych dzieci. Im jest najłatwiej zapomnieć, że to wszystko dzieje się na niby. Reakcje widzów są najlepszą recenzją. A te w tym przypadku były bardzo szczere, niczym nieskrępowane i żywiołowe. Był śmiech, krzyki, klaskanie, podrygiwanie w rytm muzyki i piski. Czegóż więcej trzeba? Przecież takie właśnie jest przesłanie tego wydarzenia: cieszmy się z tego, co w tej chwili mamy i przeżywamy. Dajmy to dzieciom odczuć i zrozumieć.