Sofokles (ok. 496 p.n.e. w Kolonos − 406 p.n.e. w Atenach) jeden z największych – obok Ajschylosa i Eurypidesa – tragików starożytnej Grecji. W ciągu blisko dziewięćdziesięcioletniego życia napisał sto dwadzieścia trzy tragedie i dramaty satyrowe, które wykonywano podczas festiwali religijnych – głównie na Wielkich Dionizjach, ale i na Lenajach. Dwadzieścia cztery razy zajął na tych konkursach pierwsze miejsce, prawdopodobnie trzynaście razy pokonując Ajschylosa. Jego aktywność twórcza przypadła na lata największego rozkwitu Attyki. Był kapłanem boga Asklepiosa i jednym z najbardziej szanowanych obywateli ateńskich. Przyjaźnił się m.in. z Herodotem i Peryklesem. Z jego bogatego dorobku zachowało się zaledwie siedem tragedii. Arystoteles uważał Króla Edypa za najpiękniejszą tragedię, jaką kiedykolwiek napisano, Cycero nazywał Sofoklesa „boskim poetą”.
__

Dwutomowa edycja Tragedii Sofoklesa w nowym przekładzie i opracowaniu Antoniego Libery.

Tom I zawiera cykl tebański, czyli Króla Edypa, Edypa w Kolonos i Antygonę, tom II – cykl trojański, czyli Ajasa, Filokteta i Elektrę oraz nienależące do żadnego cyklu Trachinki – tragedię osnutą wokół mitu Dejaniry i Heraklesa. Wszystkie dramaty poprzedzone są zwięzłymi wstępami i opatrzone przypisami, które wyjaśniają wszelkie kwestie mitologiczne i filologiczne.

Wydanie adresowane jest do szerokich rzesz czytelników i miłośników antyku, a także do ludzi teatru – potencjalnych realizatorów i wykonawców scenicznych.

Od połowy XIX przekładano w Polsce Sofoklesa kilkakrotnie. Większość tłumaczeń wyszła spod pióra filologów klasycznych, uzależnionych od reguł ortodoksji lingwistycznej oraz poetyki, którą cechowały sztuczność, patos i archaizowanie. Skutkowało to brakiem prostoty i bywało niekomunikatywne. Sofokles zaś pisząc dla szerokiej publiczności, i to w większości niepiśmiennej, brzmiał jasno i naturalnie. Był rozumiany powszechnie i bez trudu.

Spolszczenia Antoniego Libery są próbą przywrócenia owej prostoty. W zaproponowanej przez niego formie językowej tragedie Sofoklesa brzmią tak, jakby napisane były dzisiaj.

Oto antyk w szlachetnym kostiumie nowoczesności.