Urodził się 29 grudnia 1899 w Genewie. Zmarł po 4 lipca 1941 ZSRR.
Właściwie E. Junod. Był synem impresaria Teodora Junoda, z pochodzenia Szwajcara.
Debiutował 11 stycznia 1917 w teatrze Apollo w Poznaniu, później występował w Łodzi (w teatrze Colosseum) i w Lublinie. Od 1919 występował w Warszawie w kabaretach, rewiach i teatrach operetkowych: Dolina Szwajcarska (1919 - pod nazwiskiem Junod), Bagatela (1920 - pod pseudonimem Bodo, którego odtąd stale używał), Qui Pro Quo (1921-1925, 1927), Stańczyk (1922, 1924), Perskie Oko (1925-1927), Nowe Perskie Oko (1927-28), Morskie Oko (1928/29 i 1930/31, 1933), Orfeum (1929/30), Wesołe Oko (1931), Banda (1932), Cyganeria (1933), Wielka Operetka (1934), Hollywood (1935), Cyrulik Warszawski (1935, 1937/38), Wielka Rewia (1937/38), Tip-Top (1939). Występował gościnnie w repertuarze muz., m.in. w Teatrze Polskim (1932/33) w rolach Jima ("Jim i Jill"), Eisensteina ("Zemsta nietoperza") i w Teatrze Letnim (1935) w Warszawie oraz w Teatrze Lutnia w Wilnie (1939). Często wyjeżdżał na występy na prowincję.
Wg A. Tura "miał znakomite warunki zewnętrzne, dużo szelmowskiego wdzięku i wielki temperament"; wg Ludwika Sempolińskiego był "doskonałym tancerzem i świetnym piosenkarzem, bardzo muzykalnym, choć głosu nie miał nadzwyczajnego". Odnosił więc sukcesy jako aktor rewiowy i estradowy. Był świetnym wykonawcą skeczów i piosenek. Sukcesy przyniosła mu także praca w filmie: od 1925 występował w ponad trzydziestu filmach. Pisał scenariusze i reżyserował filmy "Królowa przedmieścia" (1937) i "Za winy niepopełnione" (1938). W 1931-32 był współwłaścicielem wytwórni B.W.B. Film (Bodo, Waszyński, Brodzisz). Po wybuchu II wojny świat. zorganizował w Warszawie kawiarnię Cafe-Bodo.
Po wybuchu wojny, we wrześniu 1939 r. oddał kawiarnię w dzierżawę i uciekając przed wojną przeniósł się do Lwowa, gdzie zamieszkał w podlwowskich Brzuchowicach. Po powrocie z jednego z tournée po ZSRR, postanowił wyemigrować do USA i złożył w tej sprawie dokumenty, ujawniając obywatelstwo szwajcarskie.
Nie zdążył wyjechać. Po ataku III Rzeszy na ZSRR NKWD aresztowało go 26 czerwca 1941 w domu i wywiozło do Moskwy, gdzie został osadzony w więzieniu Butyrki. Decyzją specjalnej narady przy NKWD ZSRR na wniosek z 30 października 1942 podpisany przez Piotra Fiodotowa został skazany na 5 lat ciężkiego obozu wychowawczego jako element społecznie niebezpieczny. Wyrok odsiadywał zarówno w więzieniu Butyrki, jak i później w Ufie. W czasie pobytu w Moskwie o jego uwolnienie starali się w imieniu ambasady polskiej Stanisław Kot i Tadeusz Romer, jednak władze sowieckie nie wyraziły na to zgody ze względu na szwajcarskie obywatelstwo Bodo. Z tych samych przyczyn nie objęła go amnestia dla obywateli polskich.
Z Moskwy odtransportowano go do łagru w Kotłasie, w którym zmarł z wycieńczenia i głodu. Według radzieckich dokumentów stało się to 7 października 1943 roku. Fakt ten obalił głoszoną w czasach PRL-u wersję, zgodnie z którą Bodo miał zostać rozstrzelany przez Niemców po tym, jak wkroczyli oni do Lwowa. Został pochowany w zbiorowym grobie.
2 października 2011 r. w Kotłasie na cmentarzu Makaricha odsłonięty został pomnik, będący także symboliczną mogiłą artysty.