Arnold Szyfman

Reżyser, dramaturg, dyrektor teatru.
Reżyser, dramaturg i dyrektor teatrów.
Urodził się 23 listopada 1882 w Ulanowie. Zmarł 1 stycznia 1967 w Warszawie.
Po maturze, w latach 1902–1905, studiował na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 1903–1904 dodatkowo studiował na uniwersytecie w Berlinie. W maju 1906 uzyskał stopień doktora filozofii za rozprawę Analiza psychologiczna woli. W latach 1906–1908 współpracował z tygodnikiem Świat. Już na studiach zaczął pisać sztuki. Jedną z nich – Fifi – wystawił w 1906 w Teatrze Miejskim w Krakowie Ludwik Solski. W 1907 napisał komedię polityczną „Pankracy August I”, której nigdy nie wystawiono. W Krakowie stworzył także własny teatrzyk Figliki, który po miesiącu zbankrutował.
W 1908, za ukochaną aktorką Marią Przybyłko-Potocką (według niektórych źródeł była jego żoną), przeprowadził się do Warszawy. W 1909 w restauracji Oaza przy ulicy Wierzbowej otworzył pierwszy w Warszawie kabaret literacko-artystyczny Momus, który prowadził do marca 1910. W tym samym roku przyjął chrzest w obrządku rzymskokatolickim.
Z jego inicjatywy w 1909 rozpoczęto budowę Teatru Polskiego w Warszawie, który zainaugurował działalność w 1913. Stanowisko dyrektora teatru pełnił do lipca 1915 oraz w latach 1918–1939. Zgromadził w nim znakomity zespół artystyczny. Ta warszawska scena mogła wówczas poszczycić się największymi sławami aktorskimi, doskonałymi scenografami i wybitnymi reżyserami, którzy ukształtowali oblicze polskiego teatru w XX wieku. W Teatrze Polskim reżyserowali przede wszystkim Józef Sosnowski, Aleksander Zelwerowicz, a także później Leon Schiller, sam Szyfman rzadziej parał się inscenizacją, jednak stworzył na swojej scenie liczne spektakle, między innymi otwierającego jej działalność Irydiona Zygmunta Krasińskiego.
Podczas okupacji ukrywał się w Warszawie pod przybranym nazwiskiem. Po wyzwoleniu przystąpił do odbudowy życia teatralnego stolicy. W sierpniu 1945 objął stanowisko dyrektora Teatru Polskiego. W 1948 został odznaczony z okazji 40-lecia pracy zawodowej i odwołany ze stanowiska dyrektora Teatru Polskiego. W 1950, w wieku 68 lat, został dyrektorem Teatru Wielkiego w budowie. Także w to przedsięwzięcie zaangażował się bez reszty, nie zrezygnował z niego nawet wtedy, gdy w 1954 po raz kolejny wrócił do Teatru Polskiego.
Arnold Szyfman pisał recenzje, artykuły, polemiki i sprawozdania, które publikował na łamach czasopism poświęconych teatrowi, między innymi w Teatrze i Pamiętniku Teatralnym. Jego innowacje w zakresie inscenizacji, reżyserii, scenografii i gry aktorskiej zreformowały polską sztukę teatralną.
Został pochowany w alei zasłużonych na cmentarzu Wojskowym na Powązkach.

Książka tygodnia

Teatr, który nadchodzi
Wydawnictwo słowo/obraz terytoria Sp. z o.o.
Dariusz Kosiński

Trailer tygodnia

La Phazz
Julieta Gascón i Jose Antonio Puchades
W "La Phazz" udało się twórcom z "La ...