Kazimierz Brodzikowski
Aktor teatralny, telewizyjny i filmowy, reżyser.
Urodził się 8 stycznia 1897 we Włocławku. Zmarł 12 lipca 1979 w Warszawie.
Kazimierz Aleksander Brodzikowski. Był synem Aleksandra B. i Stefanii z Siudeckich, mężem najpierw Haliny Zieleniewskiej a następnie Marii Powała-Niedźwiedzkiej - scenografa. Uczył się w szkole realnej we Włocławku; jako uczeń należał do Związku Młodzieży Postępowo-Niepodległościowej, za co był aresztowany i więziony. W 1914 zdał maturę.
Podczas II wojny światowej nie występował; mieszkał na wsi, pracował w Warszawskiej Izbie Rolniczej. Zaraz po opuszczeniu przez wojska niemieckie Częstochowy, wraz z Tadeuszem Krotkem, zorganizował tu w styczniu 1945 Teatr Miejski, który w lutym tego roku rozpoczął działalność.
Wkrótce przeniósł się z Częstochowy do Krakowa. Ukończył prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim, uzyskał stopień magistra; przez trzy lata studiował też historię sztuki. Po wojnie organizował na nowo dawnych redutowców; jesienią 1945 na zebraniu w Starym Teatrze został wybrany sekretarzem Zarządu Tymczasowego Zespołu Reduty w Krakowie.
W 1949 miał być dyrektorem zespołu objazdowego organizowanego przy Teatrze Młodego Widza, ale w końcu zespół ten nie powstał. W sezonie 1949/50-1952/53 był aktorem i reżyserem Teatru Polskiego w Bielsku-Białej; 8 sierpnia 1952 obchodził tu jubileusz trzydziestolecia pracy artystycznej w roli Lipowskiego ("Szczęście Frania").
Występował także w Teatrze Telewizji. Jego pierwsza rola telewizyjna to Inwalida w spektaklu „Sztorm" Władimira Billa-Biełocerkowskiego w reżyserii Ireneusza Kanickiego (premiera 6 listopada 1967) następnie m. in. Gaffles w „Karierze Artura Ui" Bertolta Brechta w reżyserii Jerzego Gruzy (premiera 25 czerwca 1973) i Nikita w spektaklu „Ostatnie dni Michaiła Bułhakowa w reżyserii Macieja Wojtyszki (premiera 3 listopada 1977).
Pochowany na Starych Powązkach w Warszawie.
Kazimierz Aleksander Brodzikowski. Był synem Aleksandra B. i Stefanii z Siudeckich, mężem najpierw Haliny Zieleniewskiej a następnie Marii Powała-Niedźwiedzkiej - scenografa. Uczył się w szkole realnej we Włocławku; jako uczeń należał do Związku Młodzieży Postępowo-Niepodległościowej, za co był aresztowany i więziony. W 1914 zdał maturę.
Podczas II wojny światowej nie występował; mieszkał na wsi, pracował w Warszawskiej Izbie Rolniczej. Zaraz po opuszczeniu przez wojska niemieckie Częstochowy, wraz z Tadeuszem Krotkem, zorganizował tu w styczniu 1945 Teatr Miejski, który w lutym tego roku rozpoczął działalność.
Wkrótce przeniósł się z Częstochowy do Krakowa. Ukończył prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim, uzyskał stopień magistra; przez trzy lata studiował też historię sztuki. Po wojnie organizował na nowo dawnych redutowców; jesienią 1945 na zebraniu w Starym Teatrze został wybrany sekretarzem Zarządu Tymczasowego Zespołu Reduty w Krakowie.
W 1949 miał być dyrektorem zespołu objazdowego organizowanego przy Teatrze Młodego Widza, ale w końcu zespół ten nie powstał. W sezonie 1949/50-1952/53 był aktorem i reżyserem Teatru Polskiego w Bielsku-Białej; 8 sierpnia 1952 obchodził tu jubileusz trzydziestolecia pracy artystycznej w roli Lipowskiego ("Szczęście Frania").
Występował także w Teatrze Telewizji. Jego pierwsza rola telewizyjna to Inwalida w spektaklu „Sztorm" Władimira Billa-Biełocerkowskiego w reżyserii Ireneusza Kanickiego (premiera 6 listopada 1967) następnie m. in. Gaffles w „Karierze Artura Ui" Bertolta Brechta w reżyserii Jerzego Gruzy (premiera 25 czerwca 1973) i Nikita w spektaklu „Ostatnie dni Michaiła Bułhakowa w reżyserii Macieja Wojtyszki (premiera 3 listopada 1977).
Pochowany na Starych Powązkach w Warszawie.
