Maria Lelska
Aktorka teatralna i filmowa.
Właściwie Maria Lejczyk.
Urodziła się 20 maja 1899 w Warszawie. Zmarła 18 lutego 1974 w Warszawie.
W 1921 ukończyła prywatną Państwową Szkołę Dramatyczną Stanisławy Wysockiej przy Konserwatorium Muzycznym w Warszawie. Na scenie grała od 20.12.1921. Wystapiła w spektaklu „Przechodzień” Bohdana Katerwy w reżyserii Mieczysława Szpakiewicza w Teatrze Narodowym w Toruniu. Ponadto wystepowała w teatrach w Grodnie, Warszawie, Kaliszu i Wilnie.
W czasie wojny mieszkała w nadleśnictwie Lubień, skąd w 1943 jako zakładniczka została zabrana do więzienia w Piotrkowie, potem do końca wojny ukrywała się w Warszawie.
Po wojnie była instruktorką świetlicową w Łodzi, a od czerwca 1946 aktorką Teatru Polskiego w Szczecinie. W sezonie 1946/47 był aktorką Teatru Miejskiego w Słupsku, 1948/49 Teatru Miejskiego w Białymstoku. Później przez dwa lata pracowała w objazdowych teatrach kukiełkowych, a od 1951 w Łodzi: w latach 1951-52 w Teatrze Małym, w latach 1952-66 w Teatrze Ziemi Łódzkiej.
Występowała głównie w klasycznym polskim repertuarze, w którym objawiła duży talent i pełen wdzięku temperament.
Zagrała też w filmach „Głos ma prokurator” (1967) i „Medaliony” (1967) w reżyserii Andrzeja Brzozowskiego.
Zanim w 1966 odeszła na emeryturę wystapiła jako Matka w „Balladynie” Juliusza Słowackiego w reżyserii Anieli Borysławskiej (premiera 05.12.1963) i jako Celina Belska w „Domu kobiet” Zofii Nałkowskiej w reżyserii Anieli Borysławskiej (premiera 03.11.1965) w Teatrze Ziemi Łódzkiej.
Siostra aktorki Janiny Draczewskiej.
Odznaczenia:
1996 - Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
rk
Źródło: Dziennik Teatralny
Urodziła się 20 maja 1899 w Warszawie. Zmarła 18 lutego 1974 w Warszawie.
W 1921 ukończyła prywatną Państwową Szkołę Dramatyczną Stanisławy Wysockiej przy Konserwatorium Muzycznym w Warszawie. Na scenie grała od 20.12.1921. Wystapiła w spektaklu „Przechodzień” Bohdana Katerwy w reżyserii Mieczysława Szpakiewicza w Teatrze Narodowym w Toruniu. Ponadto wystepowała w teatrach w Grodnie, Warszawie, Kaliszu i Wilnie.
W czasie wojny mieszkała w nadleśnictwie Lubień, skąd w 1943 jako zakładniczka została zabrana do więzienia w Piotrkowie, potem do końca wojny ukrywała się w Warszawie.
Po wojnie była instruktorką świetlicową w Łodzi, a od czerwca 1946 aktorką Teatru Polskiego w Szczecinie. W sezonie 1946/47 był aktorką Teatru Miejskiego w Słupsku, 1948/49 Teatru Miejskiego w Białymstoku. Później przez dwa lata pracowała w objazdowych teatrach kukiełkowych, a od 1951 w Łodzi: w latach 1951-52 w Teatrze Małym, w latach 1952-66 w Teatrze Ziemi Łódzkiej.
Występowała głównie w klasycznym polskim repertuarze, w którym objawiła duży talent i pełen wdzięku temperament.
Zagrała też w filmach „Głos ma prokurator” (1967) i „Medaliony” (1967) w reżyserii Andrzeja Brzozowskiego.
Zanim w 1966 odeszła na emeryturę wystapiła jako Matka w „Balladynie” Juliusza Słowackiego w reżyserii Anieli Borysławskiej (premiera 05.12.1963) i jako Celina Belska w „Domu kobiet” Zofii Nałkowskiej w reżyserii Anieli Borysławskiej (premiera 03.11.1965) w Teatrze Ziemi Łódzkiej.
Siostra aktorki Janiny Draczewskiej.
Odznaczenia:
1996 - Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
rk
Źródło: Dziennik Teatralny
