Philip Glass
Kompozytor amerykański, uważany za jednego z najbardziej wpływowych muzyków końca XX wieku.
Urodził się 31 stycznia 1937 w Baltimore w stanie Maryland, USA.
W wieku sześciu lat zaczął uczyć się gry na skrzypcach, w ośmiu na flecie. Ukończył matematykę i filozofię na uniwersytecie w Chicago (1956). Potem postanowił zostać kompozytorem i wstąpił do Juilliard School w Nowym Jorku..
W 1966 wyjechał do Indii północnych, gdzie spotkał się z uchodźcami z Tybetu. Wywarło to bardzo duży wpływ na jego pracę. Został buddystą, a w 1972 spotkał się z Dalajlamą i stał się gorącym orędownikiem sprawy tybetańskiej. Zajmował się również muzyką północnej Afryki. W latach 80. zaczął współpracę m.in. z Foday Musa Suso – dzięki niemu na płytach Glassa zaczęły pojawiać się afrykańskie i arabskie motywy. Po powrocie do Nowego Jorku wykorzystał w swojej pracy elementy muzyki orientu.
Popularność zyskał jako kompozytor muzyki filmowej do eksperymentalnych dzieł dokumentalnych Godfreya Reggio: Koyaanisqatsi (debiut w roli kompozytora filmowego), Anima Mundi, Powaqqatsi (we współpracy m.in. z Foday Musa Suso) i Naqoyqatsi. Stworzył także muzykę do biograficznego filmu Errola Morrisa „Krótka historia czasu” (opowiadający o Stephenie Hawkingu) oraz do pierwotnie niemego filmu „Dracula” Toda Browninga.
Nominowany do Oscara i Złotego Globu za muzykę do filmu Martina Scorsese „Kundun – życie Dalaj Lamy”, a także do filmu Stephena Daldry „Godziny”. Zdobył Złoty Glob za kompozycję do „Truman Show”. Jest także bohaterem jednej z części projektu Four American Composers Petera Greenawaya (1983).
W 1968 stworzył własny zespół – Philip Glass Ensemble; oprócz tego współpracował z kwartetem smyczkowym Kronos Quartet (m.in. przy muzyce do filmu „Dracula”) oraz z zespołem Uakti.
Muzyka Glassa została opisana jako minimalna, posiadająca cechy podobne do innych "minimalistycznych" kompozytorów, takich jak La Monte Young , Steve Reich i Terry Riley. Opisuje się go jako kompozytora "muzyki o powtarzalnych strukturach", którą pomógł rozwinąć stylistycznie.
Napisał liczne opery i dzieła teatru muzycznego, jedenaście symfonii , jedenaście koncertów, osiem kwartetów smyczkowych i różne inne utwory kameralne oraz partytury filmowe.
W wieku sześciu lat zaczął uczyć się gry na skrzypcach, w ośmiu na flecie. Ukończył matematykę i filozofię na uniwersytecie w Chicago (1956). Potem postanowił zostać kompozytorem i wstąpił do Juilliard School w Nowym Jorku..
W 1966 wyjechał do Indii północnych, gdzie spotkał się z uchodźcami z Tybetu. Wywarło to bardzo duży wpływ na jego pracę. Został buddystą, a w 1972 spotkał się z Dalajlamą i stał się gorącym orędownikiem sprawy tybetańskiej. Zajmował się również muzyką północnej Afryki. W latach 80. zaczął współpracę m.in. z Foday Musa Suso – dzięki niemu na płytach Glassa zaczęły pojawiać się afrykańskie i arabskie motywy. Po powrocie do Nowego Jorku wykorzystał w swojej pracy elementy muzyki orientu.
Popularność zyskał jako kompozytor muzyki filmowej do eksperymentalnych dzieł dokumentalnych Godfreya Reggio: Koyaanisqatsi (debiut w roli kompozytora filmowego), Anima Mundi, Powaqqatsi (we współpracy m.in. z Foday Musa Suso) i Naqoyqatsi. Stworzył także muzykę do biograficznego filmu Errola Morrisa „Krótka historia czasu” (opowiadający o Stephenie Hawkingu) oraz do pierwotnie niemego filmu „Dracula” Toda Browninga.
Nominowany do Oscara i Złotego Globu za muzykę do filmu Martina Scorsese „Kundun – życie Dalaj Lamy”, a także do filmu Stephena Daldry „Godziny”. Zdobył Złoty Glob za kompozycję do „Truman Show”. Jest także bohaterem jednej z części projektu Four American Composers Petera Greenawaya (1983).
W 1968 stworzył własny zespół – Philip Glass Ensemble; oprócz tego współpracował z kwartetem smyczkowym Kronos Quartet (m.in. przy muzyce do filmu „Dracula”) oraz z zespołem Uakti.
Muzyka Glassa została opisana jako minimalna, posiadająca cechy podobne do innych "minimalistycznych" kompozytorów, takich jak La Monte Young , Steve Reich i Terry Riley. Opisuje się go jako kompozytora "muzyki o powtarzalnych strukturach", którą pomógł rozwinąć stylistycznie.
Napisał liczne opery i dzieła teatru muzycznego, jedenaście symfonii , jedenaście koncertów, osiem kwartetów smyczkowych i różne inne utwory kameralne oraz partytury filmowe.
