Kto śmieje się w ,,Krainie Uśmiechu"?

,,Kraina Uśmiechu" to trzy aktowa wiedeńska operetka autorstwa Franza Lehara. Oryginalnie napisana w języku niemieckim swoją premierę miała 10 października 1929 w Metropol- Theater w Berlinie. Jedna z późniejszych operetek tego twórcy posiada słodko-gorzkie zakończenie, które tak przypadło do gustu wiedeńskiej widowni. Od czasu powstania była wiele razy wystawiana na scenie, doczekała się kilku filmowych adaptacji, a także podczas pandemii można było oglądać jej nagranie za darmo.

Z początkiem spektaklu przenosimy się do 1912 roku w austriackiej stolicy. Tam poznajemy otoczenie i samą główną bohaterkę czyli szlachetnie urodzoną Lise. Jest ona osobą łamiącą konwenanse z którymi kojarzymy Europę początku XX wieku, jeździ konno w wyścigach, nosi spodnie, czy gra w tenisa. Głównym wątkiem fabuły jest miłości szlachcianki i pochodzącego z Chin księcia Su-Czonga. Mimo trudności i różnic kulturowych para zakochuje się i po ślubie w Wiedniu wyrusza w kierunku Krainy Uśmiechu. Tak bowiem określane są Chiny ze względu na tradycję uśmiechania się. Jak nowa rzeczywistość wpłynie na związek bohaterów?

Na scenografię spektaklu składają się w większości projekcje multimedialne, a także rekwizyty. Ich stworzeniem zajmowała się Zuzanna Grzegorowska. Obrazy wyświetlane za bohaterami wtórują ich odczuciom i zmianom w widzeniu sytuacji. Wśród nich pojawiają się również odniesienie do kultury i historii krajów ojczystych Lisy i Su-Czonga. W czasie przedstawienia aktorzy przemieszczają się po scenie i widowni oraz aktywnie korzystają z rekwizytów. Dużą rolę gra tu światło, czasami otula postacie niczym przytulenie, czasami akcentuje niezgodę w emocjonalnych scenach. Ważnym elementem są także drzwi znajdujące się na środku sceny, które zmieniają swój wygląd i charakter w zależności od aktu. Szczególne wrażenie wywołały we mnie dekoracje i kostiumy, które pojawiają się kiedy bohaterowie przenoszą się do Chin. Maria Balcerek z niezwykłą precyzją, stworzyła orientalny klimat za pomocą strojów.

Jak na operetkę przystało ,,Kraina Uśmiechu" wypełniona jest muzyką, piosenkami, pojawia się także choreografia. Dlatego całemu spektaklowi towarzyszy oprawa muzyczna w wykonaniu orkiestry pod batutą Karola Szwecha. Stworzone przez nich dźwięki stanowią podróż przez motywy zarówno europejskie jak i azjatyckie. W tym miejscu warto też wspomnieć o talencie i precyzji z jakim aktorzy śpiewają swoje partie. Mi najbardziej zapadła w pamięć piosenka Księżniczki Mi, w której komentuje ona sytuację kobiet w Chinach.

Natalia Rubiś(Lisa) oraz Dawid Kwieciński(Książę Su-Czong) tworzą na scenie przekonujący portret zakochanych. Ich wspólne arie zapadają w pamięć, widzowie aktywnie podążają za ich działaniami. Drugą parę zakochanych w operetce tworzą Gustaw von Pottenstein i Księżniczka Mi, w których role wcielili się kolejno Jakub Milewski i Marta Studzińska. Faworytami widowni stali się stryj księcia-Czong(w tej roli Sławomir Grzymkowski) oraz Eunuch(wciela się w niego Witold Wieleński). Ich postacie wprowadzają na scenę najwięcej humoru i zaskoczeń. Warto wspomnieć również o aktorach drugiego planu, ponieważ w trakcie spektaklu wcielają się w więcej niż jedną postać.

Spektakl wyreżyserował Wojciech Adamczyk. Ma on doświadczenie zarówno w aktorstwie, jak i w reżyserii teatralnej i telewizyjnej. O ,,Krainie Uśmiechu" opowiada jak o melodramacie, który porusza w większości bardziej mroczne strony ludzkich związków. Przedstawienie porusza wiele czynników, które wpływają na to czy możemy być z osobą, którą kochamy.

Widownia wśród, której oglądałam spektakl okazała się bardzo zainteresowana kolejnymi elementami rozwoju fabuły, dialogami i piosenkami. Pojawiały się śmiechy, a także widzowie często wyrażali swoje zdziwienie. Na zakończenie nagrodzili spektakl gromkimi owacjami na stojąco.

Przed pójściem na spektakl zastanawiałam się czy sztuka pozostanie aktualna po 94 latach, które minęły od pierwszej premiery. Moim zdaniem poruszane w niej problemy i refleksje mogą bez problemu znaleźć swoje odbicie w naszej obecnej rzeczywistości. Historia trudności w związkach ze względu na różnice kulturowe ma swoje miejsce i odbiorców również dzisiaj.